سندرس و همکارانش (۱۹۹۳) کودکان ایرادگیر در غذاخوردن را با کودکان بدون مشکل در زمان وعده های غذایی و در خانه مشاهده نمودند.
آنها دریافتند کودکان ایرادگیر در غذاخوردن در زمان وعده های غذایی با مشکلات بسیاری مواجه اند؛ برای مثال، با غذایشان بازی می کنند، از غذا شکایت می کنند، کج خلقی کرده و غذا را بالا می آورند.
همچنین مشخص شد والدین کودکان ایرادگیر در غذاخوردن در مقایسه با کودکان غیر ایرادگیر مشکل فشار بیشتری برای خوردن به آنها وارد می کردند.
می توان استدلال نمود که والدین کودکان ایرادگیر در غذاخوردن به ناچار برای خوردن غذای بیشتر به کودکان فشار می آورند تا بلکه بتوانند آنها را در وزن ایدئال حفظ کنند.
اما پژوهش ها نشان می دهند، فشار آوردن به کودکان برای غذاخوردن نتیجه عکس میدهد. این کار وعده های غذایی را به میدان مبارزه ای میان والدین و کودکان مبدل می سازد (گالووی و همکاران، ۲۰۰۶).
سندرس و همکارانش دریافتند والدین کودکان ایرادگیر در غذاخوردن در وعده های غذایی از تعبیرات منفی بیشتری استفاده می کنند. در صورتی که وعده های غذایی به تجربیاتی ناخوشایند مبدل شود، تنفر از غذا افزایش می یابد.
فشار آوردن بر کودک با استفاده از وعده ی جایزه دادن نیز علاقه به غذا را کاهش میدهد (بیرچ و همکاران، ۱۹۸۴).
والدین میتوانند برای بیشتر غذاخوردن کودکشان از تکنیک هایی استفاده کنند.
البته به نظر می رسد استفاده از این تکنیک ها نیز می تواند نتیجه ی عکس داشته باشد و والدین بهتر است به کودک اجازه دهند خود، غذاخوردنش را تنظیم کند.
شاید تنها راهی که والدین می توانند بر غذاخوردن فرزندشان تأثیری مثبت بگذارند، این است که وعده های غذایی را با قراردادن غذاهای سالم در مقابل کودکان به تجربه ای خوشایند بدل سازند.
گالووی و همکارانش (۲۰۰۵) دریافتند، والدینی که خود میوه و سبزیجات زیادی مصرف می کردند، کودکانشان نیز میوه و سبزیجات بیشتری می خوردند.
در مقابل بر اساس پژوهش فیشر و همکارانش (۲۰۰۲)، والدینی که برای خوردن میوه و سبزیجات بیشتر به فرزندشان فشار می آوردند، کودکانشان نیز میوه و سبزیجات کمتری مصرف می کردند.
به اعتقاد گالووی و همکارانش (۲۰۰۵) والدین و کودکان به شکلی دوار بر یکدیگر تأثیر می گذارند، سبک غذاخوردن اولیهی کودک ممکن است والدین را به اعمال فشار بیشتر برای غذا خوردن وادار کند. این مسئله منجر می شود کودک قادر به تنظیم دریافت مواد غذایی خود نباشد.
