بهتر است از حسن تعبیرهایی نظیر اینکه شخص برای مدت زمان طولانی خوابیده است استفاده نکنید؛ زیرا کودکان ممکن است از خوابیدن بترسند. حتی اگر بگویید که فرد فوت شده) رفته است، می تواند منجر به بروز ترس در کودک شود؛ زیرا تصور می کند که افراد دیگر نیز می روند و هرگز باز نمی گردند.
به جای آن به کودک توضیح دهید که با وقوع مرگ بدنها دیگر فعالیت نمی کنند و نمی توانند ثابت باشند. اگر کودک بزرگتر است می توانید اندکی بر جزئیات افزوده و به سادگی دلیل فوت شخص را توضیح دهید. درباره این واقعیت که آن شخص دیگر باز نخواهد گشت، صادق باشید.
کودکان زیر پنج سال قطعیت مرگ را درک نمی کنند؛ از این رو ممکن است نیاز باشد این مسئله چندین بار برایشان تکرار شود. همچنین می توانید احساس ناراحتی و خشم خود را نیز مطرح کنید. علاوه بر آن می توانید عقاید معنوی خود را درباره زندگی پس از مرگ با او در میان بگذارید. کنار آمدن با مرگ یکی از والدین معمولا تجربه ای تکان دهنده برای یک کودک است.
اکثر کودکان به شدت به والدین خود نزدیک هستند و از دست دادن یکی از آنها عواقب بلندمدتی برای سلامت روان کودک دارد. پدر یا مادری که در قید حیات است می بایست با غم و اندوه خود نیز کنار بیاید. اگر به کودک اجازه دهید که احساسات خود را به طور کامل ابراز کرده و سوگواری کند، اثرات مرگ پدر یا مادر کاهش می یابد (سالر و اسکولنیک، ۱۹۹۲).
اجازه دهید فرزندتان بداند که هرگاه آمادگی آن را یافت می تواند با شما صحبت کند و هیچگاه مانع ابراز ناراحتی و خشم آنها نشوید. گفت و گو درباره کارهای ویژه ای که شما به عنوان یک خانواده با هم انجام میدادید می تواند ناراحت کننده و در عین حال التیام بخش باشد. همچنین ممکن است بخواهید مرتبا بر سر مزار یا هر مکان مشخص دیگری بروید که یادآور فرد فوت شده است.
