پایبندی به اثبات فرضیه های ذهنی در تضاد با خصوصیات یک دانشمند خلاق است؛ فردی که به عنوان «جوینده حقیقت» مهیای آن است تا در برابر اطلاعات جدید انعطاف پذیری خود را نشان دهد. بنابراین در پرسشنامه های مرتبط با شخصیت، یکبار دیگر می توان پرسشهای متعددی را در مورد ارتباط دنیای حقیقی پاسخ ها مطرح نمود. اگر برای یک لحظه پرسش های روانشناختی را نیز که در مورد بررسی های شخصیت خلاق مطرح شده است، نادیده بگیریم، با بررسی نتایج آشکار می شود که بسیاری از خصوصیات فردی در رابطه با نبوغ هیچ محتوایی نداشته و اصولا انگیزشی می باشند. آنها در مورد ویژگی هایی چون پارانویا و یا نوع دوستی نیستند؛ بلکه مرتبط با علایق و تعهد به کار می باشند. همانگونه که در فصل اول خاطرنشان شد، کارآمدترین افراد با ایجاد یک نظم و ترتیب در کار، موفق شده اند که بازده بالایی داشته باشند و این امر شاید در تأیید این نگرش باشد که میزان بالای انگیزش ممکن است بطور اتفاقی با خلاقیت در ارتباط باشد. البته از سویی دیگر می توان گفت که سطح بالای کارایی ممکن است در نتیجه خلاقیت باشد: اگر شخص در همان اوایل کار موفق باشد، ممکن است انگیزه بالایی در کار خود پیدا کند و همین امر به بازده بالای یک اثر منتج می شود. دلایلی برای تأیید این نظریه وجود دارد که میزان بالای انگیزش، در همان ابتدای کار افراد خلاق وجود داشته است. به عنوان مثال شخصی که در کارهای تحقیقاتی کارایی خوبی نشان می دهد، در دوره های تحصیلات تکمیلی نیز کارایی خوبی خواهد داشت. به همین قیاس، عملکرد بسیار بالا در دوران دبیرستان (به عنوان مثال، در بررسی استعداد وستینگهاوس ) نشان از موفقیت بعدی دارد و مؤید این امر است که علاقه و انگیزه ممکن است در همان اوایل کار وجود داشته و به کارایی بعدی بیانجامد.