آیا دقت کرده اید که بعد از دیدن برنامه های پرخاشگرانه رفتارتان تغییر کرده باشد؟ برخی از حمایت کنندگان صنعت سینما و تلویزیون اظهار داشته اند که برنامه های خشن در حقیقت مأوای امنی است برای تخلیه انگیزه ناگهانی پرخاشگری برکلر و همکاران، ۲۰۰۶). آیا رسانه های گروهی باعث پرخاشگری می شوند؟ و یا افراد را به انجام آن تشویق می کنند؟ این سؤالات مجادلات زیادی را در مورد پرخاشگری برانگیخته است. در پاراگراف بعدی برای رسیدن به جواب به سراغ تأثیر تلویزیون بر پرخاشگری می رویم خشونت های تلویزیونی یکی از بهترین نمونه های مطالعات روان شناسی اجتماعی در مورد اثرات برنامه های خشونت آمیز تلویزیون توسط آل روول هیوزمند در دانشگاه میشیگان کل صورت مونه ای بیش از ۵۰۰ کودک ۸ الی ۹ ساله در شیکاگو طی یک دوران سه ساله مورد بررسی قرار گرفت (هیوزمنا وارونگا. ۱۹۸۶).

کودکان از نظر تماشای برنامه های خشونت آمیز، قهرمانان پرخاشجوی تلویزیونی و میزان پرخاشگری این کودکان با هم سالان خود مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج این مطالعه نشان داد کودکانی که در معرض تماشای برنامه های پرخاشگرانه تلویزیون هستند، بیشتر به همسالان خود پرخاشگری می کنند و از قهرمانان تلویزیونی پرخاشگرانه شناخت بیشتری دارند. ممکن است این تصور در دهن باشد که پرخاشگری لازمه رشد دوران کودکی است. ما شاهدیم که بسیاری از کودکان در زمین بازی یکدیگر را هل میدهند و یا کتک می زنند. اما این پرخاشگری آن چیزی نیست که در مورد بزرگسالان ما نگران آن هستیم. کمی صبر کنید. با سرعت، ۱۵ سال به جلو میرویم، جایی که کودکان مطالعه هیوزمن و ارون، حالا ۲۰ ساله اند. دهه ۱۹۹۰ است. کودکان دیروز جوانان امروز جامعه به شمار می روند و هرکدام شغل یا همسری دارند، برخی نیز متهم به انجام جرائم خشن و وحشیانه شده اند. هیوزمن و همکارانش قادر بودند به ۴۰۰ نفر از آن کودکان دسترسی داشته باشند. آنها را دیدند و با آنها مصاحبه کردند. مجددا پرخاشگری این گروه مورد بررسی قرار گرفت. پرخاشگری های غیرمستقیم مانند دزدی کردن و پرخاشگری های کلامی مانند: اسم گذاشتن برای دیگران یا مسخره کردن، توانایی های افراد دیگر و پرخاشگری فیزیکی مانند: کتک زدن، لگد زدن و یا تنه زدن و در نهایت سوء استفاده از دیگران مانند: اعمال خشونت جنایی، حال که ۱۵ سال از مطالعه قبلی در مورد آن کودکان گذشته پرخاشجوترین بزرگسالان همان کسانی بودن که در دوران کودکی برنامه های خشن را تماشا می کردند و خصوصیات پرخاشگرانه بیشتری را از خود بروز می دادند. این نتایج درباره مردان و زنان هر دو صحیح بود و ربطی به موقعیت اجتماعی، اقتصادی، توانایی عقلی و دیگر متغیرهای جمعیتی نداشت (هیوزمن، ۲۰۰۳ به نقل از برکلر و همکاران، ۲۰۰۶).

موضوع پیشنهادی پایان نامه روانشناسی :

بررسی رابطه تماشای برنامه های ورزشی خشن با خشونت و پرخاشگری نوجوانان ...