موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی

 ایده سرگرم سازی در حیطه آموزش آنقدرها هم تازه نیست؛ با مرور دیدگاه و شیوه عمل تعدادی از معلمان و فیلسوفان بلافاصله قادر به تصور مفاهیم و خلق کنندگان آن خواهیم بود.

 درمان های روان شناختی مبتنی بر آسیب از این منظر که بر خاطرات بیماران در مورد رویدادهای آسیب و معانی شخصی آنها از این آسیب تمرکز می کنند مشترک هستند.

 بعد از تجربه ی رویدادهایی آسیب زا از قبیل آزار و اذیت جسمی، حملات تروریستی، تصادفات شدید، فجایع و بلایا، یا تجارب مربوط به مناطق جنگی، میزان قابل ملاحظه ای از افراد دچار اختلال استرس پس از آسیب (PTSD) می شوند.

 اضطراب سلامتی شدید شایع و اغلب مزمن و ناتوان کننده است.

 بسیاری از مطالعات اولیه در بخشش, جنبه نظری و الهیاتی داشتند.

 یکی از کارکردهای مهم دین، انتقال ارزش های اخلاقی از نسلی به نسل دیگر است.

 تمام ادیان بزرگ دارای متون و نوشته های مقدس می باشند.

 منظور از تأمل و مراقبه، نوعی عمل خودانگیخته است که با افزایش تمرکز همراه بوده و منجر به وحدت و یکپارچگی می گردد.

 دعا یک ارتباط درونی با خداوند است. پژوهشها تأثیرات مثبت دعا بر ابعاد جسمی و روانی انسان را اثبات کرده اند؛ اما چگونگی تأثیر آن به درستی مشخص نیست.

 در روان شناسی بخشش به عنوان یک پیشرفت شخصی، حرکت از موقعیت تنفر و خشم به کاهش خشم و نگرفتن انتقام از خطاکار تعریف می شود (بهار الدين و همکاران، ۲۰۱۱).

 اسلام از دو جنبه بخشش را مطرح می سازد:

الف) بخشش اله ب) بخشش انسانی.

 مذاهب بزرگ جهان مدعی هستند که بخشش فواید معنوی و هیجانی بسیاری دارد و می تواند به طور چشم گیری زندگی یک شخص را تغییر دهد.

 بعد سوم برای تحلیل ماهیت فرهنگی بخشش، مداخله شخص ثالث است.

 جمع گرایی جنبه دیگری از فرهنگ های شرقی است و مقابل ویژگی فردگرایی فرهنگ های غربی قرار دارد.

 اعتقاد به عالم بالا، ماورا و معنویت بخش مهمی از فرهنگ های شرقی است.

 به اعتقاد پژوهشگران، پژوهش های مربوط به بخشش، هنوز نتوانسته اند ماهیت فرهنگی، اجتماعی و مذهبی آن را روشن کنند.

 مردم فرهنگ های مختلف، بخشش را به عنوان یک فضیلت می شناسند.

 یکی از نقشهای اصلی درمانگر شناختی - رفتاری برجسته کردن نقش افکار در ایجاد هیجانها و رفتارها است و اینکه افراد چگونه به طور مداوم بدون تلاش هوشیارانه افکار خود آیند را تجربه میکنند.

 اختلال هذیانی (نوع جسمانی) به واسطه داشتن هذیانهایی درباره یک وضعیت شدید پزشکی یا یک ناهنجاری بدنی متمایز میشوند.

 خودبیمارانگاری در ویرایش چهارم راهنمای تشخیصی و آماری اختلالهای روانی به عنوان یک اختلال جسمانی شکل طبقه بندی شده است.