مانند سایر اختلالهای جسمانی شکل، خودبیمارانگاری به واسطه علائم جسمانی که نشان دهنده یک وضعیت پزشکی است اما این علائم به طور کامل با وضعیت پزشکی یا اختلال روانی دیگری بهتر توجیه نمی شوند، تشخیص داده میشود.

به ویژه، برای تطابق با معیارهای ویرایش چهارم راهنمای تشخیصی و آماری اختلالهای روانی برای خودبیمارانگاری، فرد باید با ترسهایی دست و پنجه نرم کند که مربوط به داشتن وضعیت شدید پزشکی مبتنی بر سوء تفسیر علائم جسمانی است (ملاک A).

با وجود اطمینان جویی از متخخصان پزشکی مبنی بر اینکه وضعیت پزشکی وجود ندارد (ملاک B این پریشانی باید تداوم داشته باشد و نباید بازتاب یک اختلال هذیانی یا نگرانی درباره ظاهر جسمانی فرد (از قبیل اختلال بد ریخت انگاری بدنی) (ملاک C) باشند.

این گونه اشتغالات ذهنی باید موجب پریشانی و اختلال قابل توجه در فرد شوند (ملاک D)، حداقل باید به مدت ۶ ماه ادامه داشته باشد (ملاک E) و نباید مشخصه بهتری برای سایر اختلالهای روانی محسوب شود املاک F).

در مواردی که افراد تشخیص نمیدهند اشتغالات ذهنی آنها در اکثر دوره های اختلال افراطی است ممکن است به صورت خودبیمارانگاری همراه با بینش ضعیف، تشخیص داده شوند.

موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :

رابطه خودبیمارانگاری و فوبیای خاص با نشخوار فکری در زنان خانه دار