شواهدی دال بر این موضوع وجود ندارد که به منظور برقراری دلبستگی ایمن میان مادر و نوزاد، او باید همواره در آغوش مادر بوده یا روی پاهای مادرش به خواب رود.
البته این بدان معنا نیست که نوزاد تازه متولد شده برای به خواب رفتن نیازی به کمک ندارد.
همچنین نوزادان نیاز ندارند که تمام مدت با آنها بازی کنید. در واقع، نوزادان در مواقعی که می خواهند تنها به اطراف نظاره کنند و منتظر هیچ تحریکی نیز نیستند، علائم واضحی از خود بروز می دهند.
والدین تنها باید نسبت به نیازهای نوزادشان حساس باشند. دلیلی ندارد که بی جهت نگران ایجاد دلبستگی با نوزاد خود باشید؛ زیرا در صورت بروز مشکل، نوزادتان علائم پریشانی خود را ابراز می کند. مطالعاتی در زمینه چگونگی پریشانی نوزادان در مواقعی که به نیازهایشان پاسخ مناسب داده نشود انجام گرفته است.
موری و تروارتن (۱۹۸۵)، از طریق لینکی ویدئویی میان مادران و نوزادانشان ارتباط برقرار نمودند. آنها دریافتند، نوزادان در مواقعی که لینک زنده با تکرار ضبط شده چند دقیقه قبل جایگزین می شد، بسیار پریشان می شدند.
دلیل این مسئله ناهمگونی تعامل مادر با فعالیت های نوزاد بود. در پژوهش دیگری نیز مشخص شد اگر مادران در یک ارتباط چهره به چهره با نوزاد خود، چهره ای ناگویا (هیچ احساسی را منتقل نکند) داشته باشند نوزادان بسیار پریشان می شوند (ترانیک و همکاران، ۱۹۷۸).
براز لتون و دیگران (۱۹۷۹) دریافتند برای نوزادان و مادران تقلید حرکات یکدیگر و ایجاد حرکات جدید به صورت نوبتی امری غریزی و طبیعی است. در این پژوهش از مادران خواسته شد برای مدت کوتاهی به اشارات نوزادشان بی اعتنا باشند.
این نوزادان به سرعت دچار نگرانی می شدند و برخی از آن ها در حالی که دست و پاهایشان را به داخل بدن جمع کرده بودند بی حرکت می ماندند.
موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :
بررسی رابطه سبک دلبستگی ایمن مادران و پریشانی و اضطراب نوزادان
