این اختلالها خیلی زود آغاز میشوند، بر جنبه های مهم عملکرد فرد به طور منفی تأثیر میگذارند، گرایش به مزمن شدن و عدم بهبودی دارند، و موجب اختلالهایی در زندگی و همچنین رنجش روانی قابل ملاحظه ای میشوند (مارتین، ۲۰۰۳). به علاوه، آنها به میزان زیادی با سه تا از چهار بیمار مبتلا به اختلال اضطرابی که حداقل یک اختلال روانی دیگر را در طول عمر خود تجربه میکنند همبودی دارند (مایکل، زنخ ۳، و مارگراف، ۲۰۰۷).

کارآمدی درمان شناختی- رفتاری برای اختلال های اضطرابی در بزرگسالان به وسیله فرا تحلیل های چندگانه مورد حمایت واقع شده است (هافمن و همکاران، ۲۰۱۲). برای مثال، نشان داده شد که درمان شناختی- رفتاری بهتر از عدم درمان و درمانهای گروه کنترل (نورتون، و پرایس، ۲۰۰۷: او لاتونیج، سیسلر، و دیاکون، ۲۰۱۰)، از جمله گروه کنترل دارونما (هافمن و اسمیتز، ۲۰۰۸) بود.

فراتحليل آخر نشان میدهد که درمان شناختی - رفتاری با اندازه های اثر کوتاه و بزرگ نسبت به دارونما مرتبط است، و این امر نشان دهنده این است که اگر چه این درمان مؤثر است اما هنوز جای کار زیادی برای بهبود بیشتر وجود دارد.

موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :

اثر بخشی درمان شناختی- رفتاری بر اختلال اضطرابی و افزایش امید به زدگی در بیماران ...