در یک محیط خانوادگی افسرده کننده کودک یاد می گیرد که انتظار یک الگوی تعاملی منفی، همراه با عصبانیت، طردشدن، یا فقدان حمایت را داشته باشد (استارک، همفری، کروک و اوتیس، ۱۹۹۰). هم چنان که که کودک رشد می کند، یاد می گیرد با دیگران تعامل داشته باشد و این تعاملات به وسیله الگوی کارکرد درونی کودک جهت می یابد. این تعاملات هم تحت تأثیر مهارت های اجتماعی موجود، مهارت های تنظیم هیجان، و هم چنین طرحواره جوان درباره موقعیت های اجتماعی (الگوی کارکرد درونی) شکل می گیرند و هم آنها را شکل می دهند. جوان افسرده به شکلی عصبانی و تکانشی رفتار می کند که این امر منجر به طرد شدن او از جانب دیگران می شود. این طردشدگی به نوبه خود منجر به پدید آمدن احساسی از خود می شود که با یک خود - طرحواره کمتر مثبت و بیشتر منفی (پريتو، و همکاران، ۱۹۹۲)، یک طرحواره منفی از جهان (کازلو، استارک، پرینتر، لیوینگستون، وتسای، ۱۹۹۲) و طرحواره منفی درباره روابط بین فردی و هم چنین خود در جریان این ارتباطات همراه می باشد. به اضافه، طرد شدن ممکن است به انزواطلبی (کاردین، اسولد، داوسون، شریک، و کالوس، ۱۹۸۵) منجر شود، که به نوبه خود جوان را از یادگیری تجربیات تصحیح کننده نیز باز می دارد. هم چنان که جوان بالغ و با عوامل فشارزای جدید مواجه می شود، دیگر از حمایت اجتماعی والدین (استارک، و همکاران، ۱۹۹۰) یا هم سالان (مثلا، بلکمن، مک اترو، کارلا، و أورت، ۱۹۸۶) که برای خنثی کردن اثر این عوامل لازم است، بهره مند نیست. تأثیر محروم شدن از حمایت دیگران در آینده از طريق تخریب های منفی در پردازش اطلاعات و نقصان مهارت های تنظیم خلق افزایش می یابد (کندال، استارک، و آرام، ۱۹۹۰). عاطفه با متغیرهایی که قبلا ذکر شد تعاملی دوسویه دارد.
موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :
بررسی رابطه سبک والدگری با تکانشگری و طرحواره ناسازگار اولیه در نوجوانان پسر ...
