یکی از رایج ترین نمونه ها وقتی است که یکی از همسران در رابطه با دیگری مأيوس می شود. چنانچه او توان ابراز يأس خود را داشته باشد و همسرش بتواند با شرم خود باقی بماند و پیوند را قطع نکند، می تواند این امکان را پیدا کند که ببیند تا چه حد برای دیگری مهم است و مورد توجه او می باشد.
وقتی که همسر وی با وجود فعال شدن شرم در پی دفاع یا فرار برنیاید، پیوند هیجانی آنها عمیق تر خواهد شد، اما چنانچه بکوشد يأس همسر خود را به خود وی نسبت دهد تا از تجربه شرم خود فرار کند، پیوند میان آنها قطع خواهد شد.
یک مثال: همسرم به من می گوید: از اینکه در برنامه ریزی آخرهفته او را در نظر نگرفته ام، ناراحت است. حال من می توانم با روش هایی مثل دفاعی برخورد کردن من کار اشتباه نکردم و فقط یک چیز کوچک از قلم افتاده است، با کوچک جلوه دادن ناراحتی او (نگاه کن قضيه فقط چند ساعت اوقات فراغت است چرا این همه سروصدا در موردش بیا می کنی؟)، با سرزنش متقابل (توهم برنامه های خودت را داری، تو هم هفته قبل به من نگفتی کجا می خواستی بروی از شرم خود اجتناب کنم یا می توانم ناراحتی او را پذیرفته و با شرم خود باقی بمانم (متأسفم من در مورد تو فکر نکردم، متأسفم از اینکه تو را ناراحت کردم).
نتیجه انتخاب آخر این است که او احساس می کند درک شده و به او اهمیت داده شده است و به هم نزدیک تر می شویم یکی از اصول ازدواج های موفق که جان گاتمن (۱۹۹۹) در پژوهش خود بدان برخورد کرده «تمایل پیدا کردن به دیگری به جای روی گردانیدن از وی نامیده شده است.
گاتمن مثال هایی نیز در مورد تمایل به دیگری ارائه کرده، اما به اعتقاد من مؤلفه اساسی، باقی ماندن یک همسر با شرم خود یا تمایل او برای تجربه شرم خویش در حین تلاش برای شنیدن سخنان دیگری است، حتی اگر این سخنان مطالبی باشند که باعث فعال شدن شرم او می شوند.
توانایی فرد برای حفظ پیوند با همسر، هنگامی که همسر شرم وی را فعال می سازد، مقیاس نیرومند بلوغ هیجانی برشمرده می شود.
