تکیه بر اجتناب و استفاده از رفتارهای ایمنی از جمله اجزای اساسی هستند که چرخه بازخورد مثبت را ایجاد و حفظ می کنند.
دلیل اینکه چرا اضطراب اجتماعی در طول زمان یا پس از تعامل های اجتماعی موفقیت آمیز مکرر کاهش نمی یابد همین بازخورد مثبت است (هافمن، ۲۰۰۷؛ ولز و همکاران، ۱۹۹۵).
برخی نمونه های راهبردهای اجتنابی ظریف شامل اجتناب از تماس چشمی با دیگران، آمادگی بیش از حد برای یک ارائه یا موقعیتهای اجتماعی یا استفاده از داروی ضد اضطرابی هستند؛ اجتناب مستقیم تر ممکن است شامل کاهش شرکت در میمهانیها یا دیگر موقعیتهای اجتماعی باشد.
اگر چه راهبردهای اجتنابی در کوتاه مدت می تواند در کاهش اضطراب مؤثر باشد، اما در بلند مدت نقش مهمی در تداوم اضطراب اجتماعی بازی می کنند.
همان طور که قبلا مورد بحث قرار گرفت، افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی میترسند که در موقعیتهای اجتماعی به صورت منفی مورد ارزیابی قرار بگیرند و پیش بینی می کنند که شکست در عملکرد بر اساس استانداردهای اجتماعی منجر به عواقب فاجعه باری خواهد شد.
اجتناب کردن مانع از این میشود که افراد به طور واقعی باورها و پیش بینیهای خود را مورد آزمایش قرار دهند، در مقابل، اجتناب موجب تقویت ترسها و باورهای منفی افراد میشود.
جنبه مهم مواجهه با موقعیتهای ترس چالش با این باور است که اشتباه در موقعیتهای اجتماعی پیامدهای طولانی مدت و ناگواری به همراه خواهد داشت. اغلب اوقات اما نه همیشه، رویدادهای ناگوار اجتماعی نسبتا بی ضرر هستند و به ندرت منجر به پیامدهای منفی ترسناک میشود.
موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :
بررسی ارتباط راهبردهای مقابله ای اجتماعی و باورهای منفی با اختلال اضطراب اجتماعی در دانشجویان
