عدم تحمل ابهام به عنوان یک ویژگی گرایشی مفهوم پردازی می شود که از مجموعه ای از باورهای منفی درباره ابهام و تلویحات ضمنی آن حاصل می شود. به طور خاص، افرادی که در برابر ابهام نابردبار هستند باوری دارند مبنی بر اینکه ابهام استرس زا و پریشان کننده است، با توانایی کار کرد فرد تداخل می کند، و اینکه رویدادهای مبهم یا غیر منتظره ناعادلانه و منفی هستند و باید از آنها اجتناب کرد (بوهر و داگاس، ۲۰۰۲).

پژوهشهای مربوط به رابطه بین عدم تحمل ابهام و اختلال اضطراب فراگیر نشان میدهد که این سازه مخصوص به نگرانی زیاد اختلال اضطراب فراگیر است و فراتر از رابطه آن با علائم شناختی در سایر اختلالهای اضطرابی است (بوهر و داگاس، ۲۰۰۶؛ داگاس، گاسلین، و لدوكر، ۲۰۰۱؛ داگاس، مار کند، و لدوكر، ۲۰۰۵)، و در تحقیقات مربوط به پیامد درمان تغییرات عدم تحمل ابهام مقدم بر نگرانی است (داگاس و الدوکر، ۲۰۰۰).

به تازگی، پژوهش در زمینه رابطه عدم تحمل ابهام و سایر اختلالهای اضطرابی ارتباطی میان عدم تحمل ابهام و اختلالهایی نظیر اختلال وسواسی - اجباری (OCD) و اختلال اضطراب اجتماعی (SAD) را شناسایی کردهاند (بولين و رينجز، ۲۰۰۹، تولین و همکاران، ۲۰۰۳).

اگر چه میتوان انتظار داشت عدم تحمل ابهام مشخصه برخی ترسهای زمینهای در اختلالهای اضطرابی مختلف باشد (برای مثال در اختلال وسواسی - اجباری عدم تحمل ابهام درباره اینکه آیا در خانه قطعا قفل شده یا نه)، فرض میشود که حالت کلی ابهام آن چیزی است که نگرانی را در اختلال اضطراب فراگیر به راه میاندازد، از این رو ماهیت موضوعات نگرانی را متفاوت می سازد.

علاوه بر سهم مستقیم عدم تحمل ابهام، سه متغیر دیگر نیز در رابطه با تداوم نگرانی ارائه میشوند که فرض میشود هر کدام به طور غیرمستقیم در ارتباط با عدم تحمل ابهام در نگرانی اختلال اضطراب فراگیر نقش دارند.

موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :

رابطه بین اختلال اضطراب فراگیر و اضطراب اجتماعی (SAD) با عدم تحمل ابهام در دختران دانشجوی ...