از آنجایی که، برنامه درمانی که توصیف کردیم، صرفا برای خلع سلاح عوامل نگهدارنده و ابقاء کننده اختلال اضطراب اجتماعی طرح شده است، این فرایند لزوما به افزایش بهزیستی و خوشی نمی انجامد. ما معتقدیم که در پایان درمان، بیماران، عمومأ نیاز دارند در واسنجیدن برنامه های اجتماعی شان یاری شوند تا بتوانند به بهزیستی و خوشی بالقوه شان در محیط های اجتماعی برسند.

در ادامه یک نمونه از روشهایی که درمانگران به کمک آن میتوانند این موضوع را در گروه مطرح کنند، آورده شده است: همان طور که به خوبی مطلع هستید، اضطراب اجتماعی اغلب یک وضعیت طولانی مدت است. شما این بیماری را برای مدتهای خیلی زیادی به همراه داشته اید.

این به آن معنی است که شما سالیان درازی را با ترس و وحشت از محیطهای اجتماعی، و برنامه ریزی برای اینکه چطور آنها را از سر باز کنید، و البته گوش به زنگی نسبت به پیامدهای منفی، سپری کرده اید. در روند درمان، شما این شانس را داشتید که این الگوها را از بین ببرید و یاد بگیرید چگونه در محیطها و رویدادهای اجتماعی به اهدافتان برسید. اما این فقط یک قسمت از ماجرا است.

در طی این سالها شما این شانس را نداشته اید که درباره این موضوع فکر کنید که چطور ممکن است محیطهای اجتماعی موجب شادمانی شما شوند.

موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :

رابطه اضطراب اجتماعی و ویژگی های شخصیتی با بهزیستی روانشناختی در ...