شیوه قدیمی چالش با باور فرد به شناختهای خود، صرفا یک روش غیرمستقیم برای القای جزئی سبک فراشناختی است. هنگامی که فرد، دیگر اعتقادی به درست بودن فکرش ندارد، تلویحا به معنای آن است که او قادر به دیدن آن فکر به عنوان یک رویداد غیر قطعی در ذهنش است. با این وجود، این بدان معنا نیست که تجربه واقعی فکر، از نوع تجربه ذهن آگاهی گسلیده است.

ممکن است فرد یک فکر را غیرواقعی ارزیابی کند، ولی هنوز به عنوان ناظر مجزا منفصل) آن فکر را تجربه نکند. آگاهی تجربی به جای تحلیل مفهومی ، فکر و فرد را در یک چشم انداز نسبی قرار میدهد و تغییر رویهای عمیق تری است که باید در فراشناخت ایجاد شود. روشن است که به عنوان انسان، اغلب ما از افکارمان فاصله نمی گیریم و آنها را مورد مشاهده قرار نمیدهیم، همان طور که ممکن است از یک تابلوی نقاشی رنگ روغن فاصله بگیریم تا کل صحنه را مورد توجه قرار دهیم.

با این حال، میتوانیم توانایی مشاهده کردن افکارمان و جهان بیرون به صورت یک منظره کامل و منفک از خودمان را کسب کنیم. ذهن آگاهی گسلیده و سبک فراشناختی مستلزم این فرایند نوعی فاصله گیری است. این نوع فاصله گیری و جدایی (گسستگی) فرایندی است که بدون توجه به درست یا نادرست بودن فکر، می توان آن را انجام داد.

ذهن آگاهی گسلیده فرایندی است که با معرفی به تعویق انداختن هر گونه تلاش برای تحلیل، مقابله، یا اعمال کنترل در پاسخ به تجربه های درونی، مفهوم فاصله گیری را کامل می کند. هم چنین ذهن آگاهی گسلیده، مفهوم تجربه کردن ذهنی خویشتن به عنوان ناظر و به عنوان هشیاری محوری واحد و غیرقابل تقسیم را نیز مطرح میکند.

موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :

بررسی تاثیر آموزش آگاهی فراشناختی بر گسیختگی ذهن و سبک های تصمیم گیری در ...