این پدیده ها می توانند تجلی فرآیند های روان شناختی و بیولوژیک در مراحل بعدی باشند . به همین دلیل روش های درمانی که اعتقاد دارند باید منتظر بود و دید که بیمار در آینده چگونه خواهد شد و چه علائمی را از خود بروز خواهد داد، او را از موقعیت های مهمی برای درمان محروم می کند . بیرچوود (۲۰۰۰) به خوبی شرایط اقدام در مراحل اولیه را توصیف می کند. وی معتقد است که مراحلی نظیر پیش روان پریشی، تشخیص اولیه روان پریشی، درمان فشرده، در بهبودی بیمار موثر هستند.
وی تصریح می کند که اقدامات اولیه در مقاطع حساس می تواند از طولانی شدن بیماری جلوگیری نماید. توجهی که امروزه به اقدام در مراحل اولیه در دوران پیش روان پریشی می شود، شباهت های زیادی به یافته های سولیوان در سال ۱۹۲۷ دارد. دوران پیش روان پریشی بسیار پیچیده است، زیرا با وجود اینکه افراد مبتلا، به روش های مختلفی چه از لحاظ کیفی و چه کمی تحت تاثیر بیماری قرار می گیرند، اما تنها بخشی از آنها مبتلا به روان پریشی می شوند. واژه مقدماتی برای این دوران منحرف کننده است، چرا که چنین به نظر می رسد که تشدید این بیماری اجتناب ناپذیر است.
تحقیقات نشان می دهند که بروز برخی نتایج ناتوان کننده بیماری در مراحل پیشرفته را می توان در مراحل قبل از روان پریشی نیز مشاهده کرد، به خصوص ناتوانی موجود در مهارت های اجتماعی (جکسون، مک گوری وادواردز ۲۰۰۱، ۳۹۶ ). این تحقیقات نشان می دهند که کار کردهای آسیب دیده اجتماعی در این مراحل عامل اصلی در تعیین نتایج کارکردهای اجتماعی شخص هستند.
