بر اساس بسیاری از نظریه های درمانی در روانپزشکی، بیمار اسکیزوفرن، اگر در میان اعضای خانواده تحت مراقبت و درمان قرار گیرد، اثرات درمانی بر روی او بهتر خواهد بود. زیرا بیمار قادر خواهد بود، تعاملات خود را با اعضای خانواده حفظ نموده و از طرفی در بافت فرهنگی و اجتماعی خود برنامه های درمانی را بهتر پذیرفته و این پذیرش اثر بخش تر خواهد بود. محققان متفق القولند که درمان و کنترل بیماری اسکیزوفرنيا مستلزم به کارگیری روش های صحیح درمانی شامل دارو درمانی، خانواده درمانی، اقدامات روانی آموزشی و بازتوانی می باشد. در واقع اقدامات روانی - آموزشی، اشاره به شیوه های ارائه شده به کسانی را دارد، که با بیمار مبتلا به اختلال روانی زندگی می کنند.
چنین آموزشهائی، شامل اعضای خانواده بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی، افسردگی بالینی، اختلالات اضطرابی، اختلالات خوردن، اختلالات شخصیت، و هم چنین دوره های آموزشی بیمار در زمینه درمان بیماریهای جسمی می شود. هدف از این آموزشها کمک به درک بهتر بیمار است تا او بتواند، به شیوه مناسبتری با علائم بیماری مقابله نماید. هم چنین، بیمار می تواند با شناخت نقاط قوت، منابع و مهارت های مقابله ای خود از عود بیماری جلوگیری کرده و به زندگی توام با سلامتی خود ادامه دهد. بیماری متقاعد نمود، آگاه نمودن بیمار از پیامدهای بیماری اش می تواند او را تحت تاثیر قرار دهد.
از آنجا که اغلب دشوار است، بیمار و اعضای خانواده اش را به قبول تشخیص اقدامات روانی - آموزشی خطر عود بیماری را به شدت کاهش می دهد. رشد و گسترش درمان های روانی- آموزشی به اندرسون پژوهشگر آمریکایی در سال ۱۹۸۰ استناد داده می شود. تحقیقات او در زمینه آموزش خانواده های بیماران اسکیزوفرنی و تاثیر آن بر بهبود روند درمان بیماری متمرکز بوده است. شیوه اندرسون شامل تکنیک های کنترل استرس و آموزش مجددل مهارت های عاطفی و اجتماعی به بیمار است.
