برای بهبود کار باید چارچوب، ساختار، و برنامه ای برای تعمق درباره روال انجام کار، تغییر و ارزیابی آن داشته باشیم. بازدیدهای معمولی و گاه به گاه یک ناظر که چند بار در طول سال صورت می گیرد و معمولا بدون بحث، نقد و برنامه ریزی مستمر با دیگران انجام پذیرد، باعث بی تفاوت شدن همکاران، نسبت به کارشان و یکنواخت شدن روال های کاری می شود و سطح حرفهی آموزش را پایین می آورد.
طبق تعریف، یک حرفه، کار افرادی است که دارای مجموعه ای از دانش ها، مهارتها و روندهای کاری است که همکاران به طور متناوب آن روال ها را آزمایش می کنند و به روز می نمایند.
یک حوزه حرفه ای، در مقایسه با یک حوزهی فنی، حوزه ای است که در آن افراد، نارضایتی مستمر مشتریان فعلی، از شیوه های کاری خود را ارج می نهند و این نارضایتی را مبنای ارائه خدمات بهتر به مشتریان آینده می دانند.
تحقیقات نشان داده است ، کادر آموزشی مدارس موفق همیشه شیوه های آموزشی موجود را مورد تردید قرار می دهند و دلایل خارجی را در عدم موفقیت دانش آموزان چندان مؤثر نمی دانند. در مدارسی که استانداردهای بالایی دارند، و تقریبا تمام دانش آموزان خود را به خوبی آموزش می دهند، کادر آموزشی با یکدیگر به شیوه های مشارکتی و نقادانه کار می کنند.
آنها به روشنی میدانند از دانش آموزان چه میخواهند و تلاش می کنند فاصله بین هدفهای آموزشی و کار عملی سخت و حرفه ای را کم کنند. در مقابل این مدرسه ها، مراکز معمولی قرار می گیرند. در مدرسه هایی که عملکرد ضعیفی دارند، کادر آموزشی جدا از هم و بدون داشتن هدف مشترک کار می کنند.
در این مراکز هر کدام از افراد جداگانه فکر می کنند که بهترین کاری را که از دستشان بر می آید، انجام میدهند. «منبع مشکل» در مدارس معمولی همیشه فرد دیگری است: دانش آموزان، والدین ، مسئولان مدرسه و از این قبیل.
