همین که زبان تکامل پیدا کرد، یک وسیله اطلاعاتی دیگر به وجود آمد. بدین معنا که به کمک اصوات، فرد با فرد دیگر ارتباط می گرفت (شاید گاه نیز به صورت سمبل های تصویری).
همین که نمادهای خاص و تغییرناپذیر به وجود آمدند، استفاده از زبان و سایر نمادها به طرزی ماهرانه و چشمگیر ویژگی خود را برای سازگاری با محیط نشان دادند.
افرادی که با مهارت می توانستند از زبان بهره بگیرند، می توانستند بر توجه دیگران مسلط شوند.
آنها می توانستند با بهره گیری از سخن وری نقطه نظرات و دیدگاه های خود را بقبولانند.
توان کلامی آنها می توانست منبع دفاعی جایگزینی برای تهدیدهای فیزیکی محیط نیز باشد.
فراتر این که همان طور که «جفری میلر» در کتاب خود می نویسد «خلاقیت کلامی، یک خصوصیت نیرومند در انتخاب جفت گردید.
در گونه ای از موجودات که هنوز از سمبل ها استفاده می کنند، افرادی موفق ترند که در قلمروی استفاده از سمبل ها مهارت بیشتری نشان دهند.
پس انسان ها نیز جفت هایی را برمی گزینند که مهارت ذهنی خود را از طریق استفاده از مهارت های کلامی و سمبلیک به نمایش بگذارند».
همان طور که میلر نیز اشاره کرده، استفاده از مهارتهای کلامی در جفت یابی سبب تحرک و افزایش هوش در بین جمعیت های انسانی شد و البته ویژگی گشوده ذهنی نیز افزایش یافت.
با افزایش توانمندی های انسان در قلمروی زبان، تفکر او نیز رشد بیشتری یافت و با کنار هم گذاشتن کلمات توانست موقعیت بهتری در اجتماع و در جفت یابی به دست آورد.
پس این گونه انتخاب جفت و موقعیت، بر خلاف تاریخ طولانی عملکرد انتخاب طبیعی است که می خواهد جریان های پردازش مختلف را در مغز کاملا از یکدیگر جدا نگه دارد آیا در جوامع مدرن، شواهدی از این گونه انتخاب جفت و یافتن موقعیت را می توان دید؟
خوب، معمولا جامعه به شعرا، هنرمندان، نویسندگان و طنزپردازان و خلاصه همه کسانی که می توانند ترکیبات غنی و سمبلیک به وجود آورند، توجه دارد.
آنها علیرغم نادیده گرفتن ارزش هایی که منفعت طلبان آن را ارزش می دانند، در بین مردم از اهمیت زیادی برخوردارند.
البته نظریه پردازان زیادی نیز معتقدند که حتا با وجود سابقه کهن ادبیات و هنرهای دیگر، هنوز ما به درستی نمی دانیم هنر چیست اما علیرغم این گفته، بسیاری از مردم مشتاق هنر هستند.
من معتقدم که هنر هدف خاصی ندارد (منشأ وجودی آن هدف خاصی ندارد اما همین که این هنرها به وجود آمدند، برای هر هدفی می توان از آن استفاده نمود).
فراتر این که ما به طور طبیعی به جلوه های کلامی و سمبلیک اطراف خود توجه می کنیم و هنرها در بین این جلوه ها قرار دارند.
پس هنرمندان افرادی هستند که به لطف تداعی ذهنی وسیع خود، می توانند برجسته ترین و چشمگیرترین جلوه ها را به وجود آورند.
