آنها رفته رفته با شخصیت هایی که در ذهن خلق می کنند و شکل می دهند، همانندسازی می کنند.
شخصیت آنها در دنیای مجازی اغلب صفات و ویژگیهایی را دارد که آرزوی داشتن شان را در زندگی واقعی دارند.
شخص درون گرایی که فاقد مهارتهای اجتماعی است معاشرتی بودن را با گروه بزرگی از شخصیت های درون بازی تمرین می کند.
کسی که از لحاظ جسمی ضعیف است نقش یک شخصیت قوی و قدرتمند را به عهده می گیرد.
افرادی که زندگی خود را بی معنا می بینند نقشی هدفمند را ایفا می کنند.
مثلا افراد شرور را شکست می دهند تا از افراد بی گناه حمایت کنند.
خیال بافی شیوه اعتیاد افراد معتاد به بازی است.
زندگی در قالب شخص دیگر، سفر در زمان با برخورداری از یک زندگی هدفمند انگیزه ای است که آنها را به دنیای بازی سوق بازیگرها معمولا فوق العاده صبورند زیرا کسب ویژگیهای شخصیتی جالب و برجسته در بازی مستلزم تکراری حیرت آور است.
گاه لازم است شخص با یک روش معین یک غول یا هیولا را سیصد بار بکشد تا تجربه لازم برای رفتن به مرحله بالاتریا ورود به یک مرحله جدید را پیدا کند. آنها به علت رضایت عمیقی که از بازی کسب می کنند با خوشحالی این کار یکنواخت و طاقت فرسا را انجام میدهند.
یک بار دیگر بازیگر فیلسوف مآب به من گفت: "به جای آنکه فقط تماشاچی یک فیلم باشم، در آن بازی می کنم! چه چیزی می تواند هیجان انگیزتر از این باشد ؟!" بازیکنان با ایفای نقش نه تنها هیجان را تجربه می کنند بلکه با اتکا به آن وارد تعاملات اجتماعی می شوند.
ایفای نقش صرفا محدود به بازیهای ویدئویی نمی شود، بلکه در گروههای اجتماعی دنیای مجازی نیز وجود دارد.
در شبکه های اجتماعی اینترنتی، کاربران پروفایل خود را طوری تنظیم می کنند که تصویر دلخواه یا آرمانی آنها را نشان دهد.
چنین تصویری می تواند بسیار متفاوت از خود واقعی آنها باشد.
از آنجا که روابط در دنیای مجازی به صورت حضوری و رودررو نیست، تا وقتی قرار ملاقاتی تنظیم نشود این تصویر به قوت خود باقی می ماند.
ایفای نقش در چت کردن نیز اتفاق می افتد.
افراد معمولا عکسهای جوان تر خود را نشان می دهند و درباره همه چیز خلاف می گویند، از وزن و سن گرفته تا شغل و وضعیت مادی.
البته وقتی پای اینترنت در میان باشد فریب دادن دیگران آسان است.
