او باید یک آری و نه قاطع را ابراز کند. این که او فقط چیزی بیاموزد به او کمکی نمی کند، بلکه باید دیدگاه خاصی را در خصوص موضوعات دنبال کرد و اگر آنها مهار و کنترل شوند، یک بازشناسی و حاکم شدن بر آنها صورت می گیرد.
این مسئولیت فرد است که تصمیم بگیرد چه چیز را جذب و چه چیز را طرد کند.
در نهایت تصمیم وجودی خود او روش واقعی زندگی اش را تعیین خواهد کرد.
این ورای توانایی هر روان درمان گر است که بیمار را به این امر را دارد.
بیشترین کاری که پزشک در ارتباطات خود با بیمار می تواند انجام دهد، ایجاد امکاناتی در مبادله مبتنی بر گفتگو است که ممکن است فرصت های پیش بینی ناپذیری را برای بیدارسازی فراهم آورد در نمایش نامه مکبث شکسپیر، پزشک حقیقت ناخوشایندی را به زبان می آورد.
مکبث از او می پرسد؛ مکبث: بیمارت چگونه است، پزشک؟
پزشک: چندان بیمار نیست، خداوندگارا، که هجوم خیال ها آسوده اش نمی گذارد.
مکبث:درمانش کن. خاطر بیمار را درمان نمی توان کرد؟ اندوه ریشه کرده در جان را از آن برنمی توان کند؟ نقش پریشانی را از مغز نمی توان برد؟ با نوش دارویی فراموشیزا بارگران افتاده بر دل را از سینه گرانبار نمی توانی سترد؟
پزشک: این دردی است که بیمار خود می باید درمان کند.
