این کودکان ممکن است فعال و فزون جنبش باشند و در هنگام انجام تکالیف ساده، تکراری و کسل کننده، مشکلات تمرکز و توجه از خود نشان دهند، که این مشکلات منبعث از هوش سرشار آنهاست نه اختلال نقص توجه بیش فعال. از این رو با توجه به اهمیت موضوع، به تشخیص دقیق اختلال نقص توجه بیش فعال به ویژه در کودکان بسیار تیزهوش، تاکید بیشتری می شود. با این وجود، تشخیص کودکان تیز هوش از کودکان با اختلال نقص توجه/بیش فعال بسیار مشکل است به همان دلایلی که در مورد کودکان تيزهوش با ناتوانی های یادگیری ذکر شد. کاستلانوس ۲۰۰۰)، دریافته است که تشخیص اختلال نقص توجه بیش فعال در کودکان تیزهوش، در مقایسه با کودکانی که تنها اختلال نقص توجه بیش فعال دارند، دیرتر تشخیص داده می شود. گفته می شود بین هوشبهر(IQ) و اختلال نقص توجه بیش فعال رابطه ای منفی وجود دارد. معمولا به کودکان تیزهوش با اختلال نقص توجه بیش فعال، همواره هم از سوی والدین و هم از سوی معلمانشان تاکید می شود که بیشتر تلاش کنند، بیشتر تمرین کنند و گرنه دچار افت تحصیلی می شوند با توجه به تذکرات والدین و معلم، وضعیت تحصیلی آنها بهتر می شود اما مشکلات مربوط به سازماندهی، تنظیم عاطفی، خیال بافی و بی کفایتی اجتماعی در آنها به قوت خود باقی می ماند (ليروكس و لویت پرلمن ۲۰۰۰). به علاوه گاه ممکن است توانایی هوشی کودک شناخته نشود زیرا بهره هوشی کودکان با اختلال نقص توجه/ بیش فعال پایین تر از کودکان بدون اختلال نقص توجه/بیش فعال است. از سوی دیگر نمرات توانایی کلامی کودکان با اختلال نقص توجه/ بیش فعال، نسبت به توانایی عملی آنها بسیار عالی گزارش می شود (کاستلانوس، ۲۰۰۰).

موضوع پیشنهادی پایان نامه روانشناسی :

بررسی رابطه افت تحصیلی با بهره هوشی و نگرش والدین و معلمان در کودکان تیزهوش