لازم است به یاد داشته باشیم که گرچه می توانیم تصور کنیم که کاربستهای ما مؤثر است، به ندرت پیش میآید که با یقین بدانیم چنین بوده است یا نه یالوم، ۱۹۹۰). ما کارمان را با ایمان انجام میدهیم؛ اما یکی از راه هایی که میتوانیم آن را وارسی کنیم این است که دانش ما درباره نقاط کور به ما اجازه میدهد مفروضات خودمان را شناخته و آنها را تغییر دهیم. این به ما یادآور میشود که دیدگاه ما فقط یکی از دیدگاه های ممکن از میان انبوه دیدگاه ها است و خاطرنشان میسازد که هر چیزی که در مشاوره و روان درمانگری وجودی رخ میدهد، محصولی از رابطه میان درمان جو، خود ما و بافت است. سرپرستی کردن یکی از راه های رسمیت بخشیدن به این کار حرفهای و تداوم روند به پرسش گرفتن تجارب ماست.
سرپرستی یک جستجوی توأم با تشریک مساعی برای حقیقت وجود انسان است که طی آن سرپرست ناچار به داشتن یک تجربه متفاوت و معمولا یک سطح تجربه بالاتر از سرپرستی شونده است (دورزن و یانگ (۲۰۰۹) و این غالبا بر مبنای یک دستورالعمل دقیق به جریان میافتد، چراکه این مستقیم ترین راه برای کسب یک حس درباره چگونگی سرو کار داشتن درمانگر و درمان جو با یکدیگر است. مهمترین پرسش در شروع سرپرستی این است که «سرپرستی می باید چگونه باشد که درمانگر و درمان جو، بتوانند رابطه ای در خور آن داشته باشند؟
موضوع پیشنهادی پروپوزال پایان نامه روانشناسی :
اثر بخشی رویکرد درمان وجودی بر کاهش آسیب های خانواده و وسواس های فکری عملی و استرس پس از سانحه
