لاد و گل تر (۱۹۹۹)، دریافته اند که بالغ بر ۵۰ درصد خانواده های با سطح متوسط، ارتباط اجتماعی دیگری خارج از مدرسه (مثلا ترتیب دادن مهمانی در منزل)، برای فرزندان خود در نظر نمی گیرند. در هر حال والدین نقش مهمی در ارتقای کفایت اجتماعی کودک خود دارند، آنها بیش از هر نهاد یا مرجعی می توانند با رویکردهای مختلف عملکرد اجتماعی کودک خود را ارتقا دهند. والدین باید آگاه باشند که بدون تردید نقص ذهنی- شناختی کودکشان به طور مستقیم و غیر مستقیم ارتباط کودکشان با همسالانشان را محدود می کند، و به دنبال آن رشد اجتماعی آنها نیز محدودتر خواهد شد (مایز و همکاران،۱۹۹۵). میزان حمایت اجتماعی که خانواده دارای کودک عقب مانده ذهنی از مراکز و نهادهای دولتی و غیر دولتی برخوردار می شود به طور مستقیم در کفایت اجتماعی کودکشان مؤثر خواهد بود. بی تردید اگر خانواده دارای کودک عقب مانده ذهنی تحت فشار اقتصادی و یا اختلافات خانوادگی باشد و از حمایت اجتماعی کمی نیز برخوردار باشد، کفایت اجتماعی کودک نیز آسیب می بیند، حمایت اجتماعی برای والدینی که کودک معلول ذهنی دارند، نقش محافظت کننده ای دارد و فشار وارده بر این والدین را تسکین داده و بهبود می بخشد.
موضوع پیشنهادی روانشناسی :
بررسی رابطه سبک های فرزند پروری والدین و روابط با همسالان در کفایت اجتماعی کودکان
