که در آن، کودک و نوجوان، دستخوش تغییرات جسمی شده و به تدریج به سوی بزرگسالی پیش می رود. همزمان با این تغییرات اجتماعی، عاطفی و جسمی، کودک و نوجوان از خود می پرسند: «من که هستم؟» و به تدریج به تفاوت خود با دیگران پی برده و از این که با دیگران تفاوت زیادی داشته باشد و در گروه همسالان جایی پیدا نکند، نگران است. در عین حال، می خواهد به او، به منزله شخصی یگانه و مستقل احترام گذاشته شود. عزت نفس» یا میزان حرمت و ارزشی که کودک و نوجوان، برای خود قایل است (خود ارزشمندی)، ارتباط زیادی با خانواده، محیط و زمینه اجتماعی و اقتصادی زندگی او دارد. وقتی به سخنان آنها گوش بسپاریم، آنها را جدی بگیریم و مراقبشان باشیم، عزت نفس آنان تقویت می شود، زیرا با عشق و حمایت هر انسانی خواه کودک باشد و یا بزرگسال - احساس ارزشمند بودن می کند. بنابراین، اگر آنها در محیطی رشد کنند که بزرگسالان (والدين، معلمان و دیگران) مرتب از آنها خرده گرفته یا آزادی های اساسی آنان را محدود کنند، اعتماد به نفسشان کاهش یافته، به تدریج در مورد توانایی های خود شک می کنند و چنین می پندارند که در هیچ کاری موفق نخواهند شد و آینده مبهمی در انتظار آنهاست.