از سال ۱۹۴۴ ليندنمن و همکارانش درباره افرادی که از آتش سوزی در «کلوپ شبانه» جان سالم به در برده بودند یا افرادی که در جنگ جهانی دوم داغدار شده بودند، مطالعه کردند و نتیجه گرفته اند که در بحران ها به طور موقت فرد دچار عدم تعادل روانی شدید می شود و تلاش می کند که به هر شکلی مشکل موجود را از بین ببرد و به حالت تعادل مجدد برسد، کمک رساندن به این افراد به جا، بسیار مفید و ارزنده است و باعث سرعت در پیدایش تعادل روانی، پیشگیری از بروز اختلال ها و حتی از انتقام جویی و بدبینی نسبت به دیگران می شود. دخالت در بحران های زندگی در واقع یک نوع پیشگیری ثانوی تلقی می شود که با تشخیص فوری بحران و درمان زودرس همراه است.
کاپلان سعی کرد اشخاصی را که در معرض خطر هستند از قبل طوری آماده کند که در مواجهه با مشکلات و بحران ها دچار واکنش های شدید روانی نشوند و در حقیقت روش پیشگیری اولیه را به کار برد. خانمی که ازدواج می کند یا حامله می شود یا افرادی که بازنشسته می شوند یا نوجوانانی که وارد مرحله بلوغ می گردند یک دوره بحرانی را سپری می کنند و در معرض خطر هستند. این افراد را کاپلان افراد مورد هدف یا در معرض خطر نامیده است که بایستی برای پیشگیری از واکنش های بحرانی آماده شوند.
گروه دیگری که کاپلان، ناقلین نامید افرادی هستند که بیمار نیستند، اما به علت ارتباط ناجور در محیط زندگی اجتماعی و نداشتن روابط عاطفی در روابط و تماسها حتی در میان افراد یک فامیل و یا در شهرهای بزرگ و پرتحرک و صنعتی افرادی بسیار حساس و آسیب پذیرند و طبق آمار کاپلان ده درصد اجتماعات بزرگ را تشکیل میدهند و به علت تنها ماندن، پناه نداشتن یا به علت ارتباط خیلی سطحی در اجتماعی که همه نسبت به هم غریبه و بیگانه اند امکان بروز بیماری در آنان بیشتر است.
موضوع پیشنهادی پروپوزال پایان نامه روانشناسی :
بررسی اثر بخشی آموزش مهارت های زندگی بر بهبود تعاملات اجتماعی و کاهش بدبینی در زنان دارای استرس پس از سانحه
