پرسش: بیماران با نگاه به گذشته، چه رویدادهایی از درمان در سالهای پیش را خاطر می آورند؟ » پاسخ: «بصیرت، تعبیر و تفسیر درمانگر را به خاطر نمی آورند. آنچه در ذهن آنها می ماند، تنها رفتار و گفتار حمایت کننده درمانگر است.» من همواره افکار و احساسات مثبتی را که راجع به بیماران دارم، بر زبان می آورم. این تفکرات، گستره ای بزرگ از ویژگیهای آنها، از جمله مهارتهای اجتماعی، کنجکاویهای روشنفکرانه، ملایمتها، وفاداری به دوستان، فصاحت، جسارت مقابله با دیوهای درون، میل به ایجاد تغییر، تمایل به افشای خویشتن، عشق به فرزندان، احساس مسؤولیت در درهم شکستن دور باطل رفتاری ناهنجار و تصمیم به تحویل ندادن سیب زمینی داغ به نسل بعد را در بر می گیرد. هرگز نباید خست نشان داد. دلیلی برای خسیس بودن وجود ندارد. در عوض، دلایل زیادی می توان برای بیان احساسات مثبت یافت. البته باید از تعریفهای بیهوده خودداری کرد. حمایت باید به همان اندازه بازخوردها، تعبیرها و تفسیرها، قاطع باشد. قدرت فراوان درمانگر را باید به خاطر داشت، قدرتی که حاصل ورود به حریم رویدادهای بسیار خصوصی و محرمانه زندگی، تفکرات، و تخیلات بیمار است. پذیرش و حمایت افرادی که درمانگر را به خوبی می شناسند، می تواند بسیار، تأثیرگذار باشد.