گزارش ۲۰۰۱ در مجله پیشگیری از کودک آزاری تحت عنوان «کودک آزاری و رسانه های گروهی» حاکی از آن است که پوشش خبری رسانه های گروهی در چندین کشور از تصویب قانون ضد سوءرفتار حمایت کرده است. چندین روزنامه استرالیایی نه تنها پوشش خبری زیادی در این مورد دارند، بلکه شروع به اقدام همگانی کردند تا از قوانین جدید حمایت کنند. بعد از آن، قوانینی که تا قبل از توجه رسانه های گروهی از طرف مردم حمایت کمی می شد، به سرعت تصویب شدند. یک گزارش به این رویداد عنوان «قانون گذاری از طریق روزنامه های کوچک» داد. همچنین پوشش خبری رسانه های گروهی درباره سوءرفتار در ایالات متحده و مکان هایی دیگر منجر به افزایش انتقادهای مردم از سازمان رفاه کودکان شد. گزارش «کودک آزاری و رسانه های گروهی» بیان کرد که تعدادی از تحقیقات، نشان داده است که افزایش توجه رسانه های گروهی به کودک آزاری منجر به یک واکنش قوی از طرف تعداد زیادی از مردم علیه بی لیاقتی و بی کفایتی در رسانه های مسئول حمایت از کودکان شده است. یکی از این مطالعات از گزارش های سال ۱۹۹۴ تحت عنوان «آثار واکنش های محکم» دریافت که این گزارش ها بیش از پیش از سازمان حمایت از کودکان انتقاد کرده اند. به نقل از این مطالعه، رسانه های گروهی غالبا اظهار می دارند که سازمان حمایت از کودکان «از کنترل خارج شده است و مشکلات اساسی دارد. این رسانه ها در بیشتر موارد حمایت از کودکان را به عنوان یک مشکلی جدی توصیف می کنند و مسئولین حمایت از کودکان را به خاطر کمک به برخوردهای غیرقابل کنترل درباره سوءرفتار از کودکان سرزنش می کنند. در این رسانه ها، مسئولین اغلب به عنوان یک مشکل نه حلال مشکل معرفی شده اند.