در سال های اخیر علت اصلی مرگ سالمندان تغییر کرده است. به این معنی که سالمندانی که به بیماریهای حاد ولی زودگذر مبتلا می شوند، بیشتر از سالمندانی که به بیماری های مزمن دچار هستند تلف می شوند.
سه علت اصلی مرگ سالمندان: ۱- بیماری قلبی، ۲- سرطان و ۳- سکته، عنوان شده است (ساهیون و دیگران، ۲۰۰۱).
بنابراین هنگامی که با سالمندان سر و کار داریم، متوجه می شویم که آنها حداقل به یک بیماری مزمن دچار هستند و بیشتر آنها در شرف ابتلا به بیماریهای مختلف مانند آرتروز، فشار خون، بیماری قلبی، آب مروارید یا دیابت قرار دارند در یک دوره زمانی سه ماهه سالمندان بیشتر از جوانان به پزشک خانوادگی خود مراجعه می کنند و اغلب نیز در منزل تحت درمان قرار می گیرند (او، ان، اس، ۲۰۰۱).
با وجود این که احتمال بروز بیماری های مزمن در افراد مسن وجود دارد، اما به خودی خود بیماری های مزمن از نظر سالمندان بیماری محسوب نمی شوند (سازمان جهانی بهداشت، ۲۰۰۲ و ۱۹۹۹). نکته حائز اهمیت این است که در مقایسه با افراد مسن، بیشتر کهنسالان وضعیت سلامت جسمانی خود را خوب توصیف می کنند امید وینتر، ۱۹۹۲).
به گزارش مرکز بررسی جامع خانوار بریتانیا (او، ان، اس، ۲۰۰۰) در سال ۱۹۹۸، ۶۰ درصد از مردان و ۶۱ درصد از زنان ۶۵ ساله و بالاتر، وضعیت سلامت جسمی خود را خوب یا عالی اعلام کرده اند.
به طور کلی ۷ درصد از سالمندان خود را سالم یا نسبتا سالم می دانند و فقط ۱۲ درصد از آنها خود را بیمار یا بسیار بیمار معرفی کرده اند. بیماری های مزمن (آرتروز، فشار خون و ...) با افزایش سن به تدریج خود را نشان می دهند. بنابراین هر فرد فرصت کافی برای سازگاری با این ناتوانیها (بیماری ها) یا جبران آن، در اختیار دارد.
