این مقیاس بوسیله تام مک گلاشن در سال ۲۰۰۲ در دانشگاه ایل  تدوین شده است.

این آزمون بر اساس مصاحبه سازمان یافته و با توجه به معیارهای DSM - IV تدوین شده است، و در تشخیص اختلال بیماران بسیار دقیق عمل می کند.

این آزمون در شناسائی افرادی که هنوز بیماری آنها شدت نیافته نقش مهمی دارد.

به عنوان مثال، در شرایطی که علائم بیماری خفیف است، بیمار صداهائی را می شنود، اما می داند که دیگران این صداها را نمی شنوند، در شرایط شدت یافتن بیماری، اوصداها را واقعی می پندارد.

تام مک گلاشن (۲۰۰۲)، در پژوهشی نشان داد که ۵۰ درصد بیمارانی که از این آزمون نمره بالا گرفتند یک سال بعد علائم سایکوتیک را نشان دادند.

این نتایج اعتبار آزمون را نشان می دهد. کسانی که علائم بیماری را برا اساس این آزمون نشان ندادند در ۱۰۰ درصد موارد تا یک سال بعد سالم بودند.

البته همیشه کسب نمره در این آزمون به معنی بیمار بودن نیست.

بلکه همیشه ارزیابی تشخیصی بوسیله یک روانپزشک در کنار آزمون پیشنهاد می گردد.