و این کیفیت ذهنی را نمی توان یک اختلال و بیماری خواند چون اضطراب در سطح خفیفش در هر فردی نمود دارد اما زمانی که سخن از ابتلای فرد به این اختلال به میان می آید منظور این است که فرد به طور ارادی نمی تواند از ترکتازی و ویرانگری این افکار هراس برانگیز توجیه ناپذیر جلوگیری کرده و این نوع فکر به طور پیوسته و مکرر ذهن کودک را مشغول کرده و این ذهن مشغولی مرضی و بیمارگونه بر کارکردهای نرمال کودک اثر منفی بر جای می گذارد برای مثال کودک مبتلا نمی تواند به مثل یک کودک سالم تکالیف درسیش را انجام دهد.

روشن است که مشکلات ذهنی و رفتاری کودک قربانی به طور خودکار بر روی کارکردهای سایر اعضای خانواده اثر منفی بر جای می گذارد.

نکته دیگر قابل ذکر این است که اگرچه کودک مبتلا در برخی از موارد میداند که افکار و رفتارهای بازتابی مهار کننده اش نامعقول بوده و از هیچ اساسی برخوردار نیست با این همه کودک به طور مکانیکی و کوکی مشغول انجام رفتارهای ثابت (آئینی) مهاری می شود چون کودک مبتلا به (OCD) بر این باور است که از طریق انجام این رفتارهای تکراری بدین وسیله می تواند جلوی وقوع یک فاجعه خیالی را بگیرد.

فرضا کودک بر این پندار است که این رفتارهای تکراری و وسواسی جلوی مرگ مادرش را در سانحه رانندگی می گیرد.

بله، کودک از طریق انجام کارهای اجباری و بازتابی سعی می کند که از ابعاد ترسش بکاهد با این همه در برخی از موارد نه تنها این مقصود کودک برآورده نمی شود بلکه برعکس، این ترس واهی تشدید نیز می شود به طور کلی این اختلال را می توان با چرخه و توالی زیر بهتر درک کرد:

کاهش موقت اضطراب

- واکنش مهاری

- اضطراب ذهن مشغولی مرضی (هراس بی پایه)