کودکانی که طیف وسیعی از انواع مختلف رفتار پرخاشگرانه و ضد اجتماعی را نشان می دهند و افرادی که در بافت های مختلف شديدا ضد اجتماعی هستند (به عنوان مثال خانه، مدرسه، اجتماع) در معرض بیشترین خطر تداوم اختلال هستند الوبر و دیشیون، ۱۹۸۳).
این کودکان انباشتی تدریجی، یا "كومه"ای از انواع مختلف مشکلات رفتاری دارند که آنها را بیشتر در مسیر اختلال سلوک قرار می دهد، (لوبر، ۱۹۹۰)، و لذا آنها را برای طیف گسترده ای از عواقب ناگوار، شامل مصرف الکل و دارو در نوجوانی، مصرف سیگار، فرار از مدرسه و ترک تحصیل، والدگری زودهنگام در نوجوانی، بزهکاری و خشونت مستعد می کند (به عنوان مثال لاچمن و وایلند، ۱۹۹۴؛ میلر-جانسون و همکاران، ۱۹۹۹؛ ويندل، ۱۹۹۰).
کودکان و نوجوانان مشکل ساز معمولا با همسالان خود فقط در یک زمینه مانند پرخاشگری تفاوت ندارند، بلکه در ابعاد رفتاری مختلفی که مربوط به خود کنترل ضعیفی هستند، تفاوت دارند. این امر منجر به همبستگی بالا میان بزهکاری، مصرف مواد و افسردگی می شود (ویلز و فیلر، ۱۹۹۶).
این مشکلات خود کنترلی ) خویشتنداری ممکن است در اثر نقص در کارکرد اجرایی شناختی کودکان که خود تنظیمی رفتار هدفمند را کنترل می کند، ایجاد شده باشد (جیانکولا، مارتین، تارتر، پلهام و ماس، ۱۹۹۶؛ سیگوین، پیل، هردن، ترمبلی و بوریک، ۱۹۹۵).
هنگامی افراد تعداد فزاینده ای از رفتارهای مشکل زای مخاطره آمیز را یاد می گیرند، احتمال افزایش ارتکاب به رفتار خشونت آمیز در ایشان افزایش می یابد (لا چمن، ۲۰۰۳).
تا سن ۱۴ سالگی، خطرجویی، فروش مواد، عضویت در دارودسته ها، شروع زودهنگام خشونت، و دوستان بزهکار، همه باهم ترکیب می شوند تا قویترین پیش بینی کننده های خشونت بعدی را شکل دهند.
موضوع پیشنهادی پروپوزال پایان نامه روانشناسی :
بررسی نقش آموزش خودکنترلی بر کاهش رفتار پرخاشگرانه و اختلال سلوک در دانش آموزان دوره متوسطه دوم
