به علاوه، حتی در قرن نوزدهم ملاک سطح «شدت» برای طبقه بندی افراد با عقب ماندگی ذهنی بکار برده شد.
در سال ۱۸۷۷ در اصطلاح برای توصیف سطوح مختلف عملکرد هوشی براساس کاهش توانایی زبانی و صحبت کردن شکل گرفتند که عبارت اند از: کانایی و کالیوی (فیلد و سانچز ۱۹۹۹ ،).
به علت اینکه بیشتر متخصصان (از جمله؛ تردگلد، ۱۹۸۱) معتقد بودند و هنوز همین اعتقاد را دارند که هوش انسان «تنها متغیر قابل اندازه گیری است» اولین آزمون اندازه گیری هوش در ابتدای دهه ۱۹۰۰ بوجود آمد و این امکان بوجود آمد تا سازه هوش به صورت کمی نشان داده شود.
نمره های سن ذهنی جایگزین عمل اندازه گیری شکل و اندازه جمجمه که تا آن زمان برای پیش بینی توانایی های افراد بکار می رفت، شد.
طبقه بندی بر اساس سطوح عملکرد، براساس سن ذهنی و نه عملکرد رفتار سازشی که تا آن زمان هنوز مفهومی تصور نشده بود، قرار داشت.
از زمان آزمون هوش بينه – سیمون که ابتدا در اوایل قرن بیستم شکل گرفت.
نظام طبقه بندی بر مبنای نمره های عددی برای قرار دادن افراد با عقب ماندگی ذهنی به درون زیر طبقه ها استفاده می شد.
در ابتدا در سال ۱۹۱۰ کمیته طبقه بندی افراد کالیو در انجمن نقص ذهنی آمریکا سه زیر طبقه از افراد با عقب ماندگی را مشخص کرد.
بطوری که یک فرد ابتدا به عنوان کالیو طبقه بندی می شد(سن ذهنی یا کمتر) سپس همین فرد براساس کاهش سن ذهنی به درون گروه های کودنی ، الیوی و کانایی جایده می شد (فیلروسانچز، ۱۹۹۹).
وقتی این امر که سن ذهنی به شکل خطی رشد نمی کند، نمره های بهره هوش به عنوان یک نسخه کمی برای طبقه بندی افراد براساس هوش، جایگزین سن ذهنی شد.
موضوع پیشنهادی پروپوزال پایان نامه روانشناسی :
بررسی اثر بخشی گفتار درمانی بر توانایی زبانی و هوش بهر کودکان عقب مانده ذهنی
