پرواضح است که ایشان از ایده های نشاط، سرگرمی، روش های بصری و دیگر شیوه ها بهره گرفته اند تا فرایند یادگیری و رشد همه جانبه را برای کودکان خوشایند سازند.
در دوره های رنسانس و روشنفکری واضح بود که نگرش دانش آموزان تغییر کرده است و بر بازی و سایر روشهای آموزشی در آن زمان تمرکز شد.
هدف آنها فعال کردن فراگیران و انسانی تر کردن فرایند آموزش در مقایسه با فلسفه آموزشی قرون وسطی بودانیمیک ۱ ، ۲۰۰۲).
پیش از همه، مربی اهل چک، جی.ای. کامنسکی ۲ (۱۵۹۲ - ۱۶۷۰) به جرگه این اندیشمندان برجسته تعلق دارد که اغلب با اصطلاح "مدرسه بازی" همراه است.
کامنسکی در سیستم تعلیمی اش بخشی را به بازی اختصاص داد. او موفق به ساختار بندی بازی با توجه به سن فراگیران شد و قوانینی را برای استفاده از آنها فراهم نمود.
وی در تمام کارش به بازی مراجعه کرده و در واقع برای بازی دو معنا متصور بود: بازی به عنوان اجرای تئاتری که مثلا بر نمایش سازی یک واقعه تاریخی یا سایر مواد آموزشی تمرکز کرده و بازی به عنوان یک روش "نشاط آور تعلیمی که می بایست به آموزش بدنی یا ذهنی کمک کند.
این لذت بازی" است که اکنون به عنوان یک اصل زیربنایی، مورد تاکید است و آن طور که در حال تجربه آن هستیم، یکی از انگیزه هایی است که ما را به مراکز تفریحی، موزه های آموزشی و در واقع به درگیر شدن در خود بازی ها می کشاند (به نقل از نیمیک و ترنا۳، ۲۰۰۷).
موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :
بررسی اثر بخشی به کار گیری بازی های ذهنی بر یادگیری و تغییر نگرش دانش آموزان مقطع ابتدایی
