در آئین های مذهبی همواره از تقوی و پرهیزگاری و تأثیر آن بر سلامت فرد و جامعه، بحث شده است.
آیا می توان بخشش را یک فضیلت به حساب آورد؟ تقوی یک نوع تمایل فردی در انسان برای خوب بودن و عمل خیر انجام دادن است.
بخشش در راستای چنین تمایلی است. بخشش یک نوع خیرخواه است که به رفاه و سلامت انسان کمک می کند.
آثار باقی مانده از یونان باستان، مسیحیت، اسلام، هندو، بودا و یهود نشان میدهد که بخشش یک نوع فضيلت اخلاقی به شمار می رود و دلخوری را کاهش و دلسوزی را افزایش میدهد.
این بخشش در درجه اول از جانب خداوند نسبت به انسان اعمال می شود؛ زیرا انسان دچار خطا و گناه می گردد(انرایت و فيتز گیبونز ۲۰۰۰).
از دیدگاه تاریخی, بخشش مفهومی با ریشه های عمیق مذهبی است و طی هزاران سال است که مردم بخشش را از طریق مذهب، مورد مطالعه و عمل خود قرار داده اند.
آنها این مفهوم را با زندگی شخصی خود عجین کرده اند. بخشودن در تمام ادیان به عنوان یک ارزش والا مطرح شده است که نشانه ای از شفقت، عشق و توجه است و حدومرزی برای آن وجود ندارد.
بخشش با ایدئولوژی مذهبی و مذاهب بسیاری پیوند می خورد و به عنوان یکی از هسته های مهم و اصلی آنها مطرح می شود.
مذاهب اصلی جهان که شامل اسلام، مسیحت و یهودیت است، بخشش را تشویق کرده اند.
گروه های مذهبی نسبت به سکولار، نگرش و تصویر برتری از بخشش دارند.
موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :
مقایسه شفقت خود و سلامت روانی و بخشش در افراد دارای گرایشات مذهبی و غیر آن
