خطر یا تهدیدی درونی از جانب خود شخص است و عامل خارجی مسبب ایجاد آن نیست» تشویش در ارتباط با اتفاق ناخوشایندی است که فرد انتظار وقوع آن را در آینده دارد و طبیعتا آنچه که قبلا رخ داده یا در حال وقوع است عامل ایجاد تشویش و محرک آن نیست. عکس العمل فرد در برابر خطر یا تهدیدی که انتظارش را دارد، ترس و نگرانی از وقوع آن، تشویش، دلهره و اضطراب است و فرد نمی تواند به آسانی خود را از این حالات رها کند. حتی در موارد حادتر، تشویش با احساس عجز همراه است و شخص مضطرب فکر می کند قادر به یافتن راه حل مناسبی برای مشکلش نیست. اگر چه تشویش و اضطراب از ترس و نگرانی ناشی می شود؛ ولی متفاوت با این دو است. و از ترس خفیف تر است. عامل ایجاد ترس در زمان حال است اما فرد موقعی دچار تشویش و دلهره می شود که انتظار خطر، تهدید یا واقعه ناخوشایندی را در زمان آینده داشته باشد. خود فرد عامل ایجاد تشویش است یعنی محرک آن درونی است؛ اما عوامل خارجی (محیطی) هستند که باعث ایجاد ترس می شوند. و غالبا شخص از محرک های درونش که او را مضطرب و آشفته می کنند، آگاه نیست. شباهت تشویش (دلهره) با نگرانی در این است که محرکهای هر دو کلا خیالی و غالبا غیر واقعی اند و تشویش و نگرانی در دو جنبه مهم تفاوت دارند: 1- نگرانی، مربوط به شرایط و موقعیتهای خاصی مانند امتحانات، مهمانیها یا مشکلات مالی است. در حالی که در ایجاد تشویش حالت هیجانی گسترده تر و کلی تری نقش دارد؛ یعنی دامنه محرکهای تشویش گسترده تر است. ۲- در نگرانی عوامل واقعی و عینی و در ایجاد تشویش عوامل ذهنی دخالت دارند.