اختلاف عقیده، که باعث پویایی و پیشرفت است، از همه جا رخت برمی بندد. و هر شرکت یا سازمانی که در ارتباط با حقیقت به خودفریبی دچار شود، قدرت لازم برای واکنش نشان دادن به واقعیات جدی و سخت را از دست میدهد. بدون تردید، هر شرکتی خواهان آن است که کارمندانش به کار در آن شرکت افتخار کنند و احساس کنند در اهداف و دستاوردهای آن سهم دارند . بنابراین خودشیفتگی سازمانی تا حدودی مثبت و سازنده است. مشکل زمانی رخ می نماید که این غرور و افتخار، نه بر اساس کار و فعالیت واقعی، بلکه بر پایه کوششی مذبوحانه برای کسب شهرت و سربلندی شکل می گیرد. هنگامی که مدیران خودشیفته توقع دارند که فقط پیام هایی را بشنوند که حس خودبزرگ بینی آنها را مورد تأیید قرار می دهد، مشکل افزایش می یابد و هنگامی که این رهبران طاقت تحمل خبرهای بد را ندارند، طبیعی است که کارمندان زیر دست آنها اطلاعات و آماری را که با تصویر پر زرق و برق پوشالی سازمان تطبيق نمی کند نادیده بگیرند. این فیلتر مخدوش کننده واقعیت، نیازی نمی بیند که دچار بدبینی شود. کارمندانی که خودشان به واسطه تعلق داشتن به سازمان، دچار عقده خودبزرگ بینی شده اند، با رضایت خاطر در مورد واقعات سازمان به اغراق گویی می پردازند. عوارض منفی چنین خودشیفتگی گروهی فراگیر، نه فقط دامن حقایق را می گیرد و آنها را مخدوش می کند، بلکه ارتباط سالم میان کارمندان را نیز از بین می برد. در این نوع سازمان ها تک تک اعضاء به طور ضمنی و سربسته، به همدستی با دیگران می پردازند تا خیالات و توهمات مشترک گروه، خدشه دار نشود. سرکوب و بدگمانی شیوع می یابد و کار به ادا و اطوار و تظاهر تبدیل می شود.
موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :
رابطه بین خودشیفتگی مدیران و عملکرد کارکنان با تحقق اهداف سازمان در ...
