برای مثال، فقدان این حس در یک رهبر به این معنی است که حتی در حالی که تصورات الهام بخشی را مطرح می کند، چنان حساسیتی به انتقاد از خود دارد که گوشهای خود را بر هر گونه نقد و تحلیل می بندد. چنین رهبرانی حتی از یک واکنش مثبت و راهگشا اجتناب می کنند، چون آن را همچون حمله ای به خود تصور می کنند. حساسیت بالای آنها به انتقاد، در همه اشکال آن، همچنین به این معناست که رهبران خودشیفته به دنبال اطلاعات بیشتر نیستند؛ بلکه آنها به طور انتخابی روی آن بخش از اطلاعاتی که تقویت کننده دیدگاه های شان است، انگشت می گذارند و آن دسته از حقایقی را که دیدگاه های آنها را تأیید نمی کند، نادیده می گیرند. آنها گوش نمی دهند، بلکه همواره ترجیح میدهند موعظه و تلقین کنند. در حالی که عده ای از رهبران و سران خودشیفته جامعه به نتایج خارق العاده ای دست می یابند، عده ای دیگر فاجعه و بی آبرویی به بار می آورند. در واقع، وقتی که رؤیاهای غیر واقعی خود را پنهان نگاه می دارند و هیچ نوع خویشتن داری و قید و بندی در رفتارشان وجود ندارد و از مشورت های عاقلانه چشم پوشی می کنند، بدون شک گروهی را با خود به مسیر غلط می کشانند. مک کوبی هشدار می دهد، با توجه به این که عده زیادی از رهبران خودشیفته امروزه در شرکتها زمام امور را در دست دارند، سازمان های اجتماعی باید راههایی را برای مجبور ساختن آنها به گوش کردن حرف ها و دیدگاههای دیگران بیابند. وگرنه، چنین رهبرانی احتمالا پشت دیواری از افراد متملق و چاپلوس، که از همه حمایت می کنند، از بقیه جامعه جدا می مانند. روزی بیماری خودشیفته برای روان درمانی نزد مک کوبی رفت تا بفهمد که چرا این قدر زود از کوره در می رود و از دست کسانی که برای او کار می کنند عصبانی می شود. او رد پای خشم خود را در دوران گذشته زندگی اش دنبال کرد تا به دوران کودکی خود رسید و به یاد بی اعتنایی های پدرش افتاد که هر کاری که انجام میداد او توجهی نشان نمی داد.
موضوع پیشنهادی پروپوزال روانشناسی :
مقایسه سبک های رهبری و موفقیت شغلی در مدیران خودشیفته و عادی
