علاوه بر خانواده، مدرسه احتمالا مهم ترین تأثیر را در اجتماعی شدن کودکان و نوجوانان دارد. در فرهنگ ما، موفقیت یا شکست در مدرسه، نمای کلی موفقیت یا شکست فرد است. مدرسه برای کودکان و نوجوانان اشتغال به شمار می آید و گاه یگانه دل مشغولی آنهاست. موفقیت تحصیلی اساسا برای رشد اجتماعی و احراز توانمندی در استفاده از فرصت های پس از مدرسه مهم است هر پدر و مادر، معلم و دانش آموزی می تواند بگوید برخی رفتارهای خاص در مدرسه پذیرفتنی نیستند. به نظر می رسد، بسیاری افراد، حتی مربیان، از این که محیط مدرسه چگونه می تواند ناخواسته بسیاری از رفتارهای نامطلوب را در دامان خود بپروراند، آگاه نیستند. مربیان باید نقش مدرسه را در بروز اختلالات عاطفی رفتاری بررسی کنند، زیرا محیط مدرسه، عامل على است که معلمان و مدیران کنترل مستقیم خود را بر آن اعمال می کنند. همان گونه که در دیگر فصول ملاحظه کردیم، اوضاع بیرون از مدرسه، می تواند رفتار داخل مدرسه را تحت تأثیر قرار دهد. برخی کودکان پیش از آغاز مدرسه، مشکلات رفتاری از خود نشان می دهند. اما حتی اگر این چنین نیز باشد، مربیان باید توجه کنند که تجربه مدرسه می تواند در بهبود مشکل یا بدتر شدنش نقش داشته باشد. چون بیشتر کودکان با ورود به مدرسه، اختلالات عاطفی رفتاری نشان می دهند، مربیان باید تجربه مدرسه را به عنوان یک عامل على مهم مد نظر قرار دهند. رویکرد بوم شناختی،  برای درک رفتار انسان، فرض را بر این میگذارد که تمام جنبه های محیط زندگی کودک به هم مرتبطند، به طوری که هر تغییر در یک مؤلفه آن، دلالتها و تلویحاتی برای مؤلفههای دیگر دارد. موفقیت یا شکست در مدرسه، رفتار در خانه و اجتماع را تحت تأثیر قرار می دهد و پیامدهای گسترده ای دارد. در صورتی که محیط خانه و اجتماع برای کودک نامطلوب باشد، موفقیت در مدرسه را تحت تأثیر قرار می دهد. علاوه بر این، استفاده از راهبردهای پیش ارجاعی، قبل از ارزیابی دانش آموز برای استفاده از آموزش ویژه، ضروری است و این مسئله بر این دلالت دارد که ممکن است محیط فعلی کلاس با رفتار نابهنجار مرتبط باشد. مربیان آموزش ویژه بر اهمیت این مسئله واقفند که باید قبل از ارائه برچسب ناتوانی بر دانش آموز، نقش مدرسه را در بدرفتاری کودک حذف کنند.