علاوه بر این، عدم همبستگی بین بخشش و پیروی از مذهب نشان می دهد که افراد مذهبی چنین سوالاتی را با گرایش به بخشش پاسخ نمی گویند، زیرا که فکر می کنند جور دیگری می بایست به این سؤالات پاسخ گفت (یعنی آنچه مطلوب اجتماع است)، که این خود یکی از انتقادات وارد بر این نوع مطالعات است. پژوهش هایی که در خارج از ایالات متحده صورت گرفته اند نیز چنین یافته های مشابه را نشان می دهند، هرچند که سن شرکت کنندگان نقش تعدیل کننده ای در این نتایج داشته است. مالت و همکارانش به بررسی رابطه بین مشارکت مذهبی و بخشش در یک گروه نمونه بزرگ از کاتولیک های اروپای غربی پرداختند. این گروه شامل ۴۷۴ فرد بزرگسال در فرانسه، ۳۰۰ فرد بزرگسال در ایتالیا و ۳۳۸ فرد جوان در پرتغال بود.

سن و مشارکت مذهبی به طور متقابل بر تمایل فرد به بخشش اثر می گذارند. مطالعه نشان داد که با افزایش سن، بخشش و مشارکت مذهبی نیز هر دو افزایش می یافتند. تأثیر مشارکت مذهبی (خصوصا حضور در مراسم مذهبی و سوگند یاد کردن) بر بخشش، در افراد سالخورده نسبت به جوانان بیشتر بود. مارک رای و همکارانش در دانشگاه دایتون واقع در اوهایو ، نقش بخشش را در درمان دانشجویانی که دچار شکست در روابط عاشقانه شده بودند، بررسی کردند. آنها ۵۸ زن را بین سنین ۱۸ تا ۲۳ سال که به شدت از یک رابطه عاشقانه آسیب دیده بودند، مورد مطالعه قرار دادند و دریافتند که راهبردهای مذهبی بخشش از جمله رایج ترین راهبردهای بخشش بودند که افراد استفاده می کردند. پژوهشگران چنین نتیجه گرفتند که حداقل برای برخی از افراد، "بخشش با مذهب یا معنویت در هم تنیده است".

موضوع پیشنهادی پایان نامه روانشناسی :

رابطه مطلوبیت اجتماعی و سن و جنس افراد با بخشش در دانشجویان ...