اما ممکن است تصور کنند هنوز به خیلی از آرزوهای خود دست نیافته اند و فرصت چندانی هم ندارند. این تصورات نگران کننده هستند. افزایش توقع اعضای خانواده از سرپرست به ویژه پدر، احساس درک نشدن و یار و یاوری نداشتن در حل مشکلات، یائسگی در زنان و دوری بچه ها از خانه از عواملی است که بر میزان نگرانی می افزاید (هات ول و جن تاز، ۲۰۰۳) در برابر این موارد استرس زا میانسالان دو نوع واکنش متفاوت نشان می دهند. دسته ای می کوشند تا زندگی و یافته های حاصله را غنی سازند و موفقیت هایی به دست آورند و دسته دیگر به رفتارهایی که حاکی از روان گردی و افسردگی است روی می آورند. به همین دلیل میزان وقوع رویدادهایی همچون طلاق، خودکشی، تغییر شغل و بستری شدن در بیمارستان های روانی حول و حوش ۴۰ سالگی افزایش می یابد.