این اشتغال دهن به تدریج به باور «چاقی مصبیتی است که باید هر طور شده با آن مبارزه کرد» تبدیل می شود (دادستان، ۱۳۸۳). این افراد به شیوه هایی همچون امتناع از خوردن غذا، ورزشهای مداوم و سنگین، استفراغ های عمدی و داروهای مسهل روی می آورند. این اعمال خاص افرادی است که اشتهای خود را از دست نداده اند اما هستند افرادی که به علت وجود میزان بالایی از فشار روانی دچار حالت بی اشتهایی عصبی یا پرخوری هستند. این اختلالات را نباید دست کم گرفت. امروزه میزان مرگ و میرهایی که به علت اختلال خورد و خوراک صورت گرفته رو به افزایش است.