در تعدادی از بررسی های تجربی، آزمون شوندگان به دو شیوه مورد مقایسه قرار گرفتند: عملکرد آزمون شوندگان در برابر دستورالعمل های جلسات مشکل گشایی گروهی و عملکرد آنان وقتی که خواسته می شد تا افکار خود را به شیوه های مختلف نقد کنند. نتایج حاصله نشان داد که مشکلات، مختص گروهی است که می خواهند با تأخیر در قضاوت، حل مسئله خلاقانه را تسهیل بخشند. در یک بررسی، حل کنندگان مسئله از بین چهار نوع دستورالعمل مختلف، که از آن میان می توان به دستورالعمل های جلسات مشکل گشایی گروهی و «تعیین ضابطه »اشاره کرد، یکی را دریافت می کردند. در مورد اخیر، چگونگی ارزیابی پاسخ های آزمون شوندگان در مقوله خلاقیت، به آنان گفته می شد. آزمون شوندگان روش «تعیین ضابطه» در مجموع پاسخهای کمتری را ذکر کردند؛ اما از لحاظ بهترین جواب ها، در یک بررسی دیگر نتایج مشابهی به دست آمد. در این بررسی از پیش برای آزمون شوندگان ملاک یک راه حل خوب برای پنج نوع مسئله مختلف گفته می شد. مجددا آزمون شوندگان روش «تعیین ضابطه» در مجموع راه حل های کمتر، اما کارآمدتری را ارایه دادند. نتیجه های منطقی به دست آمده از این بررسی ها، برخلاف تصوراتی است که پیرامون اهداف جلسات مشکل گشایی گروهی قرار دارد. هر چقدر شخص در مورد خوابط یک راه حل بیشتر بداند، و هر چقدر این ضوابط نقش بیشتری در ایجاد راه حل ها داشته باشد، راه حل بهتری به دست خواهد آمد.