در این بازی های کودکان آنچه را از محیط کوچک تر زندگی خود و از فعالیت بزرگسالان می بینند تقلید می کنند. بازی های ابتکاری بازتابی از زندگی اند. در آن ها همه چیز تخیلی به نظر می رسد. ولی در همین محیط مشروط، که تخیل کودک به وجود آورنده آن است. واقعیات فراوانی به چشم می خورد. رفتار و حرکات بازیکنان همیشه حقیقی است، احساسات و اندوههایشان صادقانه است. کودک میداند که عروسک و خرسک بازیچه اند، با وجود این، مانند موجودی جاندار دوستشان دارد و می داند که خودش واقعا هوانورد و دریانورد نیست، ولی خود را خلبانی شجاع و دریانوردی جسور احساس می کند که از هیچ خطری نمی هراسد و حتی به پیروزی اش مباهات می کند. هنگامی که کودک نقش بزرگسالان را ایفا می کند، به تقلید صرف نمی پردازد. ابتکار و خلاقیت نیز در بازی او دیده می شود. کودک از تجربیات شخصی خود نیز بهره می گیرد. ابتکار و خلاقیت کودکان در آفرینش موضوع بازی و در جستجوی وسایل برای عملی کردن آن ظاهر می گردد. کودک باید فکر کند که به کجا و با چه وسیله ای سفر می کند، هواپیما یا کشتی با اتومبیل. این هواپیما یا کشتی را با کدام اسباب بازی مجسم می سازد.
کودکان در بازی های ابتکاری، هم بازی نویس اند، هم صحنه پرداز، هم کارگردان و هم هنرپیشه، و آرزوها و احساسات خود را در قالب این بازی ها بیان می دارند. محتوای بازی های ابتکاری گوناگون است. زندگی خانوادگی، کار افراد، مشاغل و حرفه های مختلف و حوادث اجتماعی ممکن است برای آنها جالب باشد. در هر بازی ممکن است عناصری از زندگی خانوادگی، از کار تولیدی یا از امور اجتماعی وجود داشته باشد. مثلا، کودک، در نقش مادر و دختر خود، یعنی عروسک، را در کودکستان می گذارد و خود رهسپار محل کارش، مثلا کارخانه بافندگی» می شود. به نظر سکایا، عروسک بازی «مادر و دختر» همیشه مرسوم بوده و این هم امری طبیعی است.
بدیهی است که دختر بچه ها به بازی با عروسک بیشتر رغبت دارند. زیرا نگهداری و پرورش کودکان را بیشتر مادران و مادربزرگها بر عهده دارند. ضمنا، اگر عروسک بازی را برای پسربچه ها عیب نگیرند و نگویند «با عروسک چه کار داری، تو که دختر نیستی» آنها هم با میل و رغبت پدر می شوند و پسر خود، یعنی عروسک خود را در کالسکه میگذارند و کارهای خانه را انجام میدهند. سکایا می گوید مربی یا والدین نباید موضوع بازی را به کودکان تحمیل کنند. در این صورت حس ابتکار، نیروی تخیل و استقلال از آنها گرفته می شود. بازی فعالیتی مستقل و آفریده خود کودکان است. مهم آن است که بازی ساخته و پرداخته فکر خود کودکان باشد. سکایا با اشاره به دیدگاه ماکارنکو می نویسد، برخی از اولیاء به بازی فرزندانشان علاقه نشان نمی دهند.
برخی دیگر تنها به خرید اسباب بازی زیادی اکتفا می کنند و بعضی نیز بیش از اندازه در بازی های آنها دخالت می کنند و امکان نمی دهند که کودک خود مسائل بازی را حل و فصل کند و او را ناگزیر می سازند که حرف شنوی و تقلید کند. در واقع، این اولیای کودک اند که بازی می کنند نه خود کودک تقسیم بندی امریکا اولین آمويک بازی های کودکان را به دو دسته متمایز تقسیم کرده است: بازی دلبخواه (خود انگیخته و بازی برنامه ریزی شده امویک بازی خود انگیخته یا دلبخواه را معادل بازی نمایشی و سایر بازی ها را بازی برنامه ریزی شده می خواند. وی این تمایز را بین بازی نمایشی که کودک در موقعیت خاص، ایفاگر نقش معینی می شود و تمام فعالیت های دیگری که در برنامه مهدکودک و کودکستان مطرح می شود قائل شده است.
ولی برخی از نظریه پردازان بازی، این تمایز امویک را قبول ندارند. مثلا اسپادگ عقیده دارد که بسیاری از بازی های برنامه ریزی شده امویک را نظیر پروژه های علوم با داستان نمی توان بازی تلقی کرد. در حالی که بازی های دیگر چون بازی با مکعبها با خودانگیختگی زیادی توام است. علاوه بر این، هنگامی که بازی نمایشی در محیطی آموزشی به اجرا درآید فاقد انگیختگی می شود و راهنمایی های معلم و مربی نیز به نحو بارزی از خود انگیختگی بازی می کاهد. برنارد اسپادگ دو مفهوم آموزشی و غیر آموزشی، برای متمایز ساختن بازیها پیشنهاد می کند. او می گوید: تفاوت این دو نوع بازی را نمی توان در نوع فعالیتها یا میزان لذتی که کودک می برد دانست، بلکه باید در هدفهایی جستجو کرد که مسئولان صاحب نظر برای بازی قائل شده اند.
آموزش کودک، نخستین هدف بازی آموزشی به حساب می آید. جنبه سرگرمی کودک نیز در این نوع بازی ها مطرح است، زیرا اگر فعالیتی رضایت خاطر لازم را برای کودک فراهم نیاورد. بازی محسوب نمی شود بازی های آموزشی، در درجه اول، به دلیل داشتن هدف آموزشی، و نه به سبب رضایت خاطر کودک، مورد توجه قرار می گیرند. ارزش این نوع بازی ها در آن است که کودک را به کند و کاو و درک نقش خود و الگوهای تعامل وامی دارد تا بتواند تصور واقعی از خود به دست آورد اسپادگ بازی های آموزشی ای را که در اغلب مهدکودک ها و کودکستانها متداول است در ۴ عنوان طبقه بندی کرده است: بازی های دستی، بازی های بدنی، بازی های نمایشی و بازی های سرگرم کننده بازی های دستی در بازی های دستی، کودک با وسایل کوچکی چون انواع پازل، چوبهای اندازه گیری و مجموعه ای از میخ های چوبی سروکار دارد و آنها را دستکاری می کند و از این فعالیت لذت می برد. استفاده از وسایل آموزشی مونته سوری نمونه مناسبی از این نوع بازی هاست. مثلا، به کودک چند استوانه چوبی کوچک و یک جا استوانه یا غلاف میدهند و از او می خواهند که استوانه ها را در جای های مربوط قرار دهد.
اسپادگ پیشنهاد می کند که بهتر است در کلاس های مهدکودک یا کودکستان محلی را به وسایل بازی های دستی اختصاص دهیم. وسایل مورد نظر برای این گونه بازی ها عبارتند از: پازلها ابزار ساختمان سازی (الگو)، وسایل ساده آزمایشگاهی، وسایل آموزش مفاهیم ریاضی، وسایل طبیعی (شن، ماسه، آب) و - گرچه معمولا در بخش وسایل دستی از وسایل طبیعی اثری نیست، بازی با وسایلی نظیر شن و آب، بخش مهمی از آموزش خردسالان را تشکیل می دهد. با آنکه میز شن را می توان به صورت آماده خرید، یک لگن یا ظرف پلاستیکی نیز همان کار را انجام می دهد. لازم است کودکان در استفاده از این وسایل آزاد گذاشته شوند و مراقبت از وسایل و محدودیت زمانی استفاده از آنها به کودکان آموزش داده شود. تهیه وسایلی نظیر سطل، چمچه، بیلچه، جارو و خاک انداز همراه با ماسه مرطوب و قالب پذیر برای این نوع بازی ها بسیار مفید خواهد بود. بازی های بدنی: در بازی های بدنی، کودکان اعمال متعددی نظیر دویدن، پریدن، سه چرخه سواری و ... را انجام می دهند. اهداف این بازی ها، افزایش مهارتهای بدنی و آشنایی کودکان با چگونگی استفاده از مهارت ها در موقعیتهای جدید است.
موضوع این پروپوزال : بازی و بازی درمانی کودکان
توجه توجه : (به دلیل سوء استفاده سایت های زرد و نامعتبر از عنوان پروپوزال های جدید ما در سایت سطر اول، نمایش عنوان کامل پروپوزال تنها پس از خرید کامل فایل پروپوزال امکان پذیر است.)
فرمت پروپوزال : پروپوزال با فرمت WORD و قابل ویرایش
کد محصول : 39714
قیمت این پروپوزال : 25000 تومان
فایل این پروپوزال بلافاصله و فورا بعد از پرداخت به ایمیلتان ارسال می شود.
