اگر چه پژوهشگران در مقایسه با حافظه های بیانی دانسته های کمتری را درباره تثبیت حافظه های عملی روشن ساخته اند اما ما می دانیم که حافظه عملی وابسته به هیپوکامپوس نیست. افرادی که مبتلا به فراموشی شده اند و هیپوکامپوس در آن ها آسیب دیده است، در شکل دادن به حافظه های بیانی جدید دچار مشکل هستند ولی توانایی یادگیری مهارت های جدید - یعنی حافظه های عملی را از طریق تمرین دارا هستند. این پدیده عملکردرفتاری ارتقا یافته - حتی در آن هنگام که شخص نمی تواند یادگیری مهارت را به یاد آورد تحت عنوان یادگیری بدون آگاهی نامیده می شود. ما می دانیم که حافظه عملی به طور گسترده در سرتاسر مغز در بخش هایی مانند لب های فرونتال پخش می شود. این ساختارها برای عملکرد حرکتی( توانایی شما برای حرکت و ارتباط با عضلات در جهت هماهنگی حرکات بدن شما مهم و ضروری می باشند. از آن جایی که این ساختارهای مغز نسبت به فرآیند پیر شدن و اختلالات تحلیل برنده از قبیل بیماری آلزایمر حساسیت کمتری دارند، حافظه عملی در طول زندگی تقریبا دست نخورده باقی می ماند. از سوی دیگر هیپوکامپوس با افزایش سن تغییر کرده و در اثر بیماری آلزایمر از بین می رود، به همین دلیل خاطره هایی که در ۴۰ یا ۵۰ سالگی به یاد آوردن شان دشوارتر می شود خاطره هایی هستند که از طریق هیپوکامپوس به یاد آورده می شوند مثل اسمها، قرارها، وعده ها و سایر خاطرات بیانی.