یافتن چنین پاسخی در ایالات متحده مشکل می باشد زیرا که در آن جا مذهب و فعالیتهای اجتماعی هر دو رایج می باشند و از یک همبستگی قوی برخوردارند. انجام مطالعات در نقاط غیر مذهبی تری از دنیا ممکن است به این پرسش پاسخ دهد. به عنوان مثال، هین تیکا و همکارانش از دپارتمان روانپزشکی بیمارستان دانشگاه کوپیو واقع در شهر کو پیو در کشور فنلاند، به بررسی تأثیر حمایت اجتماعی در تعدیل کردن ارتباط حضور مذهبی و سطوح پایین افسردگی پرداخته اند. ۱۱۷۹ بیمار که خدمات سلامت روان اجتماع را دریافت می کردند، گروه نمونه آنها را تشکیل می دادند. از این افراد، تنها ۲۰ درصد از زنان و ۱۱ درصد از مردان به طور مرتب در مراسم مذهبی حضور می یافتند. به کمک عمل رگرسیون لجستیکی، یک رابطه معکوس بین افسردگی و حضور مرتب در فعالیت های مذهبی، تنها در زنان مشاهده شد. در مورد افرادی که به طور مرتب در مراسم مذهبی حضور می یافتند، افزایش حمایت اجتماعی هیچ ارتباطی با رابطه منفی بین حضور مذهبی و افسردگی در زنان نداشت. بر اساس نتیجه گیری پژوهشگران، اگر چه حضور مذهبی ممکن است در پیشگیری از افسردگی در زنان فنلاندی که خدمات سلامت روان دریافت می کردند، اهمیت داشته باشد، اما دلیل آن افزایش حمایت اجتماعی نبود. اگرچه حمایت اجتماعی می تواند مهم باشد، اما این احتمال نیز وجود دارد که تأثیرات حضور مذهبی، عوامل روانشناختی را نیز در برگیرند (خوش بینی، امید، معنا و هدف، رفتارهای سالم بهتر). بنابراین مطالعات مقطعی اخیر بر روی افراد جوان و میانسال نشان میدهند که یک همبستگی معکوس بین مشارکت مذهبی و علائم افسردگی وجود دارد و این نتایج در راستای نتایج پژوهش های پیشین می باشند. با این حال، روابط علی و معلولی این متغیرها هنوز مشخص نگشته است و به نظر می رسد که در افرادی که در اثر مرگ فرزندانشان دچار آسیب روانی جدی شده اند، تأثیرات مذهب ضعیف تر باشند.