بنابراین با هدف قرار دادن این تصور منفی نسبت به خویشتن می توان منشاء هذیان ها را هدف قرار داد. بی بند و باری الیزابت و لقبی که نامزد وی به او داده بود، باعث شده بود تا او تصور کند که انسانی بد و شوم است (رکتور، ۲۰۰۷). یکی از مشکلات بیماران نگرشی است که آنها نسبت به مسئله هذیان دارند. اغلب آنها به هنگام مراجعه برای درمان، اظهار می دارند، که احساس دیوانگی می کنند و یا اینکه انگلی برای جامعه هستند. درمانگر باید به بیمار خاطرنشان کند که این تجربه ناشی از استرس است و در واقع احساس آنها واکنشی نسبت به استرس است. هم چنین درمانگر باید به بیمار بگوید که روان پریشی ناشی از مسائلی است که برای افراد به صورت طبیعی ممکن است رخ دهد. به عنوان مثال، تراماهایی که در زندگی رخ می دهند، مانند تنبیه های سخت بدنی، تجاوز جنسی، محرومیت از خواب، مصرف مواد و الكل، و... آنها نباید به خاطر داشتن هذیان احساس گناه کنند. هم چنین باید به بیماران گفت که همه انسان ها | هذیان را تجربه می کنند و تنها تناوب و میزان استرس زایی آنها متفاوت است. به عنوان مثال، گاهی اوقات ممکن است، یک انسان غیر بیمار منتظر زنگ در باشد، و صدای زنگ در بشنود. یا وقتی دو نفر با هم صحبت می کنند، شخص غیر بیمار تصور کند که راجع به او صحبت می کنند. در صورتی که واقعیت این چنین نیست. یا وقتی کسی برای رسیدن به خانه تاخیر داشته باشد، انسانهای غیر بیمار فکر می کنند که تصادف کرده است و حتی ممکن است گریه هم بکنند (گینگداون و تورکینگتون ۲۰۰۲) [۳۶۱)، اسنسکی، توركینگتون و کینگتون ۲۰۰۰ ، ۳۶۲).