هم چنین برخی از مداخلات درمانی که علائم خاص را هدف قرار می دهند، می توانند مفید باشند. اعضای خانواده های افراد مبتلا به اسکیزوفرنی گاهی اوقات از میزان پیشرفت بیمار با استفاده از روش های روان شناختی ناراضی هستند. شاید یکی از عوامل، ناکارآمدی روش های موجود باشد. از طرف دیگر شاید بتوان گفت که عدم شناخت نسبت به اسکیزوفرنی و داشتن توقعاتی غیر واقع بینانه توسط خانواده ها عامل این نارضایتی است. با توجه به تعریف DSM - IV اسکیزوفرنی بیماری ای است که در آن علائم مثبت، منفی و شناختی مشاهده می شود و کارکردهای روانی اجتماعی شخص نیز دچار اختلال شده است. این اختلالات حداقل ۶ ماه به طول می انجامند؛ هر چند برخی از یافته ها این نقل را که اسکیزوفرنی الزاما بر اثر مرور زمان وخیم تر می شود، را زیر سوال برده اند(هاردینگ و همکاران ۱۹۸۷).

اسکیزوفرنی در ۵۰درصد موارد وقتی ۶ ماه به طول انجامد، در تمام طول عمر بیمار ادامه خواهد داشت (بلولر، ۱۹۷۲). این بدان معناست که بیمار در مدت زمانی چنین طولانی برای پرورش مهارت های انجام امور روزمره، مقابله با افسردگی، شرکت در کنش های اجتماعی، و مدیریت علائم روان پریشانه نیاز به کمک دارد. نیاز به درمان طولانی مدت برای درصد قابل توجهی از بیماران اسکیزوفرنی امری پذیرفته شده است (وایزر وهمکاران ۲۰۰۷ ). در سالهای اخیر این نیاز به درمان طولانی مدت با شناخت مشکلاتی که به صورت متداول با بیماری اسکیزوفرنی مرتبط است، بیش از پیش تایید می شود. به عنوان مثال، احتمال مصرف مواد مخدر توسط افراد مبتلا به اسکیزوفرنی و انواع دیگری از بیماریهای روانی بیشتر است.