نوزادانی که دارای این مشکل هستند اغلب صدای مخصوص نوزادان را در نمی آورند و حالات چهره را تقلید نمی کنند. نوزادان بسیار کوچک نمی توانند لبخند بزنند؛ اما اگر تا شش ماهگی لبخند نزنند، می تواند نشانه ای از اوتیسم باشد.
نشانه دیگر ابتلا به بیماری طیف اوتیسم این است که نوزادان بزرگ تر برای برقراری ارتباط از حرکات بدنی، مانند اشاره کردن با دست تکان دادن برای خداحافظی استفاده نمی کنند. برخی نوزادان به طور طبیعی رشد می کنند؛ اما سپس بين دوازده تا ۲۴ ماهگی پس رفت می کنند. کودک نوپایی که استفاده از کلمات را متوقف می کند یا دیگر بازی های اجتماعی نظیر دالی موشه را انجام نمی دهد، ممکن است دارای بیماری طیف اوتیسم باشد.
اگر فرزند شما پسرفت کرده است، بهتر است با پزشک یا مشاور سلامت خود صحبت کنید؛ چرا که این مسئله نشانه ای از وقوع بیماری طیف اوتیسم است. سیمون بارون کوهن بر این باور است که کودکان مبتلا به بیماری طیف اوتیسم در درک این مسئله دچار مشکل اند که دیگران افکار متفاوتی با آنها دارند. او عمل سالیان را برای آزمودن بیماری طیف اوتیسم طراحی کرد.
می توان اقتباسی از این عمل را با کودکان بالای چهار سال در خانه انجام داد، با در نظر داشتن اینکه همیشه باید تشخیص توسط افراد متخصص انجام شود. می توانید دو عروسک خیمه شب بازی را کنار هم قرار دهید و بگویید که هر دوی آنها در حال تماشا هستند و اسباب بازی دیگری را در سبد قرار دهید.
سپس به فرزند خود بگویید که یکی از آن عروسک های خیمه شب بازی می خواهد اتاق را ترک کند. در مرحله بعد به کودک توضیح دهید که عروسک خیمه شب بازی دوم می خواهد اسباب بازی را در جای دیگری پنهان کند. پس از آنکه عروسک خیمه شب بازی دوم آن اسباب بازی را پنهان کرد، عروسک خیمه شب بازی اول را دوباره وارد اتاق کنید و از فرزندتان بپرسید که به نظر عروسک اول، اسباب بازی کجاست.
