اما هنوز روش ها و مقیاس های سنجش باورهای خود کارآمدی ثابت نیست. زیرا اغلب مقیاس های کلی باورهای کارآمدی مبتنی بر فعالیت متناسب با شرایط خاصی که باید فعالیت در آن اجرا شود طراحی نشده است.
باندورا (۲۰۰۶) استفاده از مقیاس هایی را پیشنهاد می کند که مخصوص یک زمینه کاری خاص باشند. اغلب مقیاس هایی که در حوزه ورزش بکار رفته اند مخصوص حطبه های خاصی بوده و پژوهشگران به طور ویژه برای مطالعه خود آنها را طراحی کرده اند. متأسفانه برخی پژوهشگران از مقیاس های ثابت دارای سازه های مشابه (برای مثال، عزت نفس، اعتماد به نفس یکپارچه را برای توصیف و ارزیابی باورهای خودکارآمدی در ورزشکاران استفاده می کنند.
بنابراین در این قسمت به طور خلاصه به توصیه های فلتر، شرت و همکارانش (۲۰۰۸) درباره ایجاد و طراحی مقیاس های خودکارآمدی بر مبنای دستورالعمل های باندورا (۲۰۰۶) خواهیم پرداخت. همچنین این قسمت توصیف مختصری از رویکردهای مختلف در پژوهش های گذشته ارائه کرده و به رویکردهای منحصر بفرد مقیاس سنجش کار آمدی جمعی می پردازد.
فلتر، شرت و همکارانش (۲۰۰۸)، مهم ترین دستورالعمل های کارآمدی باندورا (۲۰۰۶؛ ۱۹۹۷) در زمینه پژوهش های ورزشی را خلاصه کردند. اولین و مهمترین دستور العمل، تعیین ویژگی های حیطه کاری است. یعنی مشخص کردن ویژگی ها و خصوصیات موقعیتی که باورهای کارآمدی در آن ها ارزیابی می شود. در کل ویژگیهای حیطه کاری سه سطح دارند (باندورا، ۱۹۹۷).
مقیاس هایی که باورهای مربوط به عملکرد خاص تحت مجموعه ای از شرایط معین را ارزیابی می کنند، بارزترین آنها هستند. به عنوان مثال، ارزیابی باورهای خودکارآمدی یک بازیکن هاکی در گرفتن ضربه پنالتی در وقت اضافی یک بازی مساوی. ارزیابی باورهای خودکارآمدی بازیکن هنگام گرفتن ضربه پنالتی در جریان بازی و تحت شرایط مختلف، یک مقیاس عمومی است.
این مقیاس ها باورهای عملکردی فرد در یک فعالیت خاص (هاکی روی یخ) و تحت شرایطی معین (موقعیت ضربات پنالتی را که دارای ویژگی های مشترک هستند، ارزیابی می کند (مؤلفه های نیرو و تمرکز ذهنی در ضربات پنالتی صرفنظر از زننده ضربه، مشترک است). در نهایت، سومین سطح تعیین حیطه، کلی تر است. این مقیاس فعالیت و یا شرایطی را که تحت آن فعالیت انجام می شود، تعیین نمی کند. «از نظر ذهنی تا چه حد باید اعتماد به نفس داشته باشید تا این ورزش را با موفقیت انجام دهید؟» یک آیتم نمونه از این مقیاس است.
