استارک (۱۹۸۷) از روش های آموزش مهارت های رفتاری برای بهبود مهارت های اجتماعی بزرگسالان مبتلا به ناتوانی جسمانی استفاده کرده است.
وارزاک و پاگ (۱۹۹۰) به دختران نوجوان فعال از نظر جنسی آموزش دادند تا چگونه از پیشروی های جنسی ناخواسته از طرف پسران نوجوان امتناع کنند.
در هر مطالعه افراد مورد مطالعه مهارت های اجتماعی را از طریق دستورعمل ها، الگودهی، تمرین مهارت ها در ایفای نقش، و بازخورد (تقویت و اصلاح) از عملکردشان یاد گرفتند.
استارک (۱۹۸۷) دریافت که روش آموزش مهارت های رفتاری برای افزایش مهارت های اجتماعی نسبت به بحث گروهی مؤثرتر بوده است. این یافته پیشنهاد می کند که تمرین و تکرار و بازخورد، مؤلفه های مهم روش های آموزش مهارت ها هستند.
به سخن دیگر گفتن این که چه مهارت هایی مهم است، برای مشاهده انجام مهارت ها کافی نیست. بهترین روش برای یادگیری مهارت ها ایجاد فرصتی برای تمرین و بازخورد است تا این که مهارت ها در موقعیت های شبیه سازی شده یا واقعی مورد تقویت قرار گیرند.
